Het was niet echt de bedoeling, maar ik ben net terug van een onverwachte week Athene met mijn jongste zoon Wessel. Het was geweldig. Prachtig weer en heel veel gezien. Vooral stenen/marmer, aardige Grieken, onleesbare teksten (die door mijn zoon vertaald werden), weinig toeristen en al helemaal weinig Nederlanders. Hoewel. Ogenschijnlijk werden we gevolgd door een oma en haar kleindochter, Nederlanders. Vanaf Schiphol, het hotel, in de stad, bij de lobby, in restaurants. Maar het is voor beiden niks geworden.

Door deze korte vakantie kwam de voorbereiding enigszins in het gedrang. Voor de afreis naar Athene was ik reeds naar de reisprik dokter geweest. Mijn cholera-vrij stempel staat weer in mijn "internationaal bewijs van inenting en Profylaxe". Meteen het recept voor de malariapillen bij de apotheek afgegeven. En de broodnodige US dollars besteld.

Tijdens mijn afwezigheid heeft Duco de malaria pillen afgehaald. Het afhalen van de dollars was weer mijn werk. Dat valt niet mee. Het bestellen ging redelijk snel, pinpas en legitimatiebewijs en bestellen maar. Bij het afhalen heb je te maken met de kluis. Voor mij was een echtpaar dat ook buitelandse valuta besteld had. Liggen in de kluis, beveiligd met een timer. Wachten dus. Als de tijd om is komt de "specialist" van een andere balie en die opent een laadje met een andere code. Eindelijk was het mijn beurt, de timer had zijn werk gedaan, de "specialist" wordt geroepen, vergist zich in de code, weer wachten op de timer. Uiteindelijk komt mijn envelop uit de kluis. Dan begint het tellen. Ik had zelf om kleine coupures gevraagd. En die heb ik gekregen. In totaal meer dan 180 briefjes. En dat tellen gaat natuurlijk een keer mis. Voelde mij net Floris en Sindala, die ook op hun dukaten stonden te wachten, bij hun ging het tellen bewust een aantal keren mis. Uiteindelijk verliet ik het pand met een dikke beurs.
Het vreemde is dat ik wel wat meer geduld gekweekt heb de laatste jaren, maar dit vind ik nog steeds heel vervelend. In Oeganda echter lijkt er een knop om te gaan. Ik pas mij moeiteloos aan aan het Afrikaanse tempo. Vooral langzaam. Dat is voor mij heel bijzonder.

Nog 6 dagen werken en dan begint mijn reis.

Groet, Peter