Regen, regen, regen.

Hoeveel regen kan er vallen in een nacht. Meestal duurt een tropische regenbui maar even. Deze duurde bijna de hele nacht. Was al bang dat we de ark moesten bestellen. Wat een noodweer.

In de morgen druppelt het nog wat na. De grond is drassig en de niet geasfalteerde wegen zijn veranderd in een modderpoel. De buffels zouden zich hier uitleven. Varkens zie je hier bijna niet.

Vandaag ga ik afspreken met een Oegandese vriendin, Penny. Om half 11 verlaat ik het pand. Ik bel Penny op. Zoals dat gaat in Oeganda is het weer duidelijkheid alom. Ze zegt naar het centrum van Kampala te gaan en me te bellen als ze in een lokaliteit is gearriveerd. Onderwijl sta ik op een kruispunt, voor de kenners, voor Joka's hotel. Ik bezie hoe zeker 15 mannen bezig zijn een elektriciteitskabel in een mast te hijsen, over de wegslepen en vervolgens in een andere mast hijsen. Zodat de kabel op hoogte tussen de twee masten hangt. Je moet weten dat het houten masten zijn. Dat is maar goed ook, want de mannen klimmen met een soort van spikes onder hun schoenen zo de masten in. Niks geen valgordel. Eerst doen ze dit klusje bij mast 1 aan de linkerkant van het drukke kruispunt. Dan zetten twee mannen met rode vlaggen de weg af. Hier houden niet veel auto's, bodaboda's of ander verkeer zich aan. Ze rijden massaal over de kabel heen. Ook zwaar transport doet hieraan mee. Dit gaat zo door totdat de kabel in de tweede mast in een katrol hangt. Dan moet de boel strak getrokken worden en komt de kabel omhoog. Dan stopt het verkeer wel. Maar volgens mij is het kwaad dan al geschied. Al met al sta ik zo anderhalf uur te kijken en verneem niets van Penny. Dan maar op een bodaboda naar Red Chilli. Voor het broodnodige internet. Ook na een uur intenetten geen bericht. Dan maar te voet naar Gerald om te kijken of de ruiten al geplaatst zijn. Op dat moment een SMS ze staat vast in het verkeer. Over een half uur is ze bij Shoprite, een winkelcentrum. Ik charteer een bodaboda. Blijken er 2 Shoprites te zijn. Na contact met Penny op toernee naar het centrum van Kampala. Onvoorstelbaar hoe mijn chauffeur tussen de drukte weet te manoeuvreren. We komen veilig aan.

Na enig zoeken vinden we elkaar. We drinken wat in een restaurantje met zicht op een drukke weg. Er gebeurd van alles. Heb de eerste Oegandese wielklem zien plaatsen. De chauffeur van de betrokken auto bleef gewoon zitten. Als we uren later ons stekkie verlaten, zit hij nog steeds achter het stuur en de wielklem zit nog om zijn wiel. Ik wil graag foto's maken van de Hindoe tempel die in de buurt staat. Penny loodst me door de drukke stad. Het is een prachtig gebouw. In mijn korte broek lijkt het mij heilloos om te proberen naar binnen te gaan. Dus moet ik het doen met de schitterende buitenkant.

Penny neemt me mee naar een porc joint na eerst gevraagd te hebben of ik varkensvlees eet. Net als bij alle restaurantje moet je hier door de metaaldetector en wordt mijn rugzak gecontroleerd. Bij mijn blik met dropjes aangekomen laat ik de beveiligers genieten van deze Hollandse lekkernij. Het is typisch Oegandees restaurant een paar tafeltjes in een donkere ruimte met de onvermijdelijke plastic Coca Cola tafelkleedjes. We bestellen een bordje porc. Heerlijk geroosterd varkensvlees. Daarna scheiden onze wegen. Ik ga naar Gerald en zij naar huis.

Net voor donker kom ik aan. Enigszins verbaasd zie ik dat de ruiten geplaatst zijn. Voel een euforisch gevoel opkomen. Eerste project geslaagd. Gerald vertelt dat Bolahs onverwacht vanavond naar Rwanda gaat. Ze hebben besloten dat het beter voor mij is dat ik bij Gerald verblijf. Daar is tenminste elektriciteit. Als ik Bolahs spreek wens ik hem een goede reis. Hij zegt maandag weer terug te zijn. Op tijd voor mijn vertrek op woensdag!?!? Ik leg hem uit dat ik dinsdag vertrek. Nu supperen en naar bed.