De reis naar de parel van Afrika is begonnen.

Gisterenavond met Duco, Wessel en Dana gegeten. Heerlijke quinoa. "Ziet er uit als de kots van Amber", volgens Dana. Het smaakte niet verkeerd. Van de kinderen kreeg ik een sleutelhanger met een mooie foto van hun erop. Super lief. Ben er blij mee. Meteen in gebruik genomen.

Na het eten verlieten ze met gevulde magen het pand. Wessel moest leren voor zijn toetsenweek, Duco moest werken bij de Jumbo en Dana had een afspraak.

Mijn moeder arriveerde met koffer. Ze blijft slapen om mij naar Schiphol te brengen. Ze was echter vergeten dat ik ook weer terug kom. Dus bij wegbrengen hoort ook ophalen. En ik land over 3 weken om 06:00 uur. Best vroeg voor een lieve moeder.

Zoals gewoonlijk zijn de koffers weer maximaal gevuld. Pennen, kleding, schoenen, een fotoboek van Nederland, hopjes, strooigoed, voetballen, alles gaat mee. Duco komt nog even langs om afscheid te nemen van de liefste vader. Ik geef nog wat instructies, want hij gaat op het huis passen.

Na een slechte nacht rijden we om 07:15 uur het Haya van Someren Downerpad af. Alle bagage past ruimschoots in de Ford c-max. Ik mag ook eens in een echte auto sturen. Op de weg tussen Den-Haag en Amsterdam is een ongeval gebeurt, 10 km file. We rijden om via Zoetermeer en Alphen a/d Rijn. Iets verlaat haal ik de 2 koffers, fototas en rugzak uit de wagen.

De koffers worden geaccepteerd door het bagagemonster, beide exact 23 kg. Ook het automatische paspoortchecksysteem werkt mee. Koffie bij Starbucks en wachten op betere tijden. Boarden verloopt ook soepel, met 10 minuten vertragingen vliegen we boven Amsterdam. Het vliegtuig zit vol. Ben al 2x aangesproken door Amerikanen. De eerste keer vanwege mijn grote fototas, de tweede keer vanwege mijn t-shirt, " I tracked the gorilla's". Zij wilden ook zo graag een keer, waren al jaren bezig voor een permit. Ik heb Great Lakes aanbevolen.

De vlucht verloopt voorspoedig. Het eten en drinken is een hele kluif. Je hebt bijna geen tijd voor een filmpje. Toch doe ik 2 pogingen, Lucy en de Grand Budapest. Beide niet afgekeken. Bij Lucy gooide de penne Assemico (of zoiets) roet in het eten. Grappige woordspeling. Bij de tweede film was er het Italiaanse broodje, tiramisu, tomaat met die wereldberoemde buffelkaas. Nu nog een uurtje vliegen. Benieuwd wie mij afhaalt.

We landen om 21:45 uur. We worden niet verwacht, want er staat nog een vliegtuig aan onze gate. Ff geduld. Later blijk ik nog meer geduld te moeten betrachten. Maar in Afrika gaat mij dat wonderbaarlijk goed af.

Als makke schapen lopen we het vliegtuig uit, de gang door, naar de Ebola check. In een enkele seconde wordt een laser op je voorhoofd gericht, uitslag: geen Ebola. Dan visum betalen, er staan lange rijen. Op eens wordt er een extra loket geopend en sta ik bijna vooraan. Ook de bagage gaat supersnel. De eerste koffer ligt al op de band, de tweede komt een minuut later. Als een van de eerste sta ik buiten. Zoekend naar Gerald of Bolahs. Er staan heel veel mensen met en zonder bordjes. Ik loop diverse malen de groep langs. Helaas geen bekenden en ook niet mijn naam op een bordje......

Na een uur wachten nog geen voortgang. Dus Gerald maar bellen. Beide nummers buiten gebruik. Van Bolahs heb ik geen nummer. Uiteindelijk Duco gebeld. Die zoekt het nummer op. Maar het is al 23:30, Bolahs neemt niet op. Inmiddels ben ik aan verschillende malen gevraagd of ik een taxi nodig heb. Maar ik heb geen adressen, Gerald's huis heeft geen adres.

Ik besluit om een taxi te nemen naar Red Chili. Dat is vlak bij Gerald. Morgen zie ik wel verder. Moe val ik onder de klamboe in slaap.