Zondag in Kampala.

Net als gisteren regende het stevig zo tegen de tijd dat ik wakker wordt. Er zijn al flink wat activiteiten in en rond het huis. Er wordt gepoetst en geveegd, ontbijt gemaakt en gegeten, tv gekeken naar sneeuwige beelden en gehuild om een warm bekertje babyvoeding.

Als ik de kamer binnenloop wordt meteen gevraagd of ik meega naar de zondagsdienst. Heb eigenlijk geen zin en probeer er onder uit te komen. Ga eerst mijn spullen herorganiseren. Op enig moment gaan de pastor en kerkelijke aanhang op pad. De zonen en ik blijven achter. Na mijn ontbijt met omelet ga ik douchen, uiteraard koud. Zet vervolgens wat accu's onder lading. Ga dan toch maar met een bodaboda naar de kerk. Betaal nu ipv 7, 6 Ugs. De bestuurder wil meteen telefoonnummers uitwisselen. Dan kan hij mij overal heen brengen. Niet gedaan.

Heb het laatste uur van de dienst meegemaakt. Grace, Albert, Esther en Ezechiel zijn er ook. Aan het einde van de dienst wordt er geld gevraagd voor een huwelijk dat aan het einde van de maand gesloten gaat worden. Er is ongeveer 300 euro nodig. Uiteindelijk brengt de gemeente het geld bij elkaar. De donaties variëren van 33 eurocent tot 25 euro. Naar draagkracht denk ik. Nu wacht ik op een dongel voor internet op de pc van de kerk. Bolahs heeft mij gevraagd goedkope vluchten te zoeken naar Lumumbashi en Accra. Zal wel ff duren eer de dongel er is.

Toch maar besloten om samen met Albert een WiFi spot te vinden. W e komen terecht bij ....... Red Chilli. We drinken een koud drankje. Het is zonnig en warm, dus we blijven binnen. De code is nog hetzelfde. Mijn I-Pad heeft toegang tot het Afrikaanse web. Snel wat op de blog gezet. Leuk dat er reacties op gezet zijn. Voor mijn lieve moeder: een matatu is de naam in Afrika. De Oegandezen noemen het gewoon taxi. Maar dat is voor ons weer verwarrend. Kort en goed, het is een Toyota busje voor maximaal 14 personen. Het 5 rijen banken, de bestuurdersrij meegerekend. Ze rijden vaste routes. Het is de taak van de bijrijder om de taxi zo vol mogelijk te hebben/houden. Hij roept continu de eindbestemming en probeert mensen aan boord te krijgen.

Bolahs heeft mij gevraagd wat vluchtprijzen te checken. Hij gaat in december naar Lumumbashi en Accra. Als ik dit uitgezocht heb besluiten Albert en ik om naar de school van Aaroine en Gerald, zonen Gerald en broers van Albert. Hub examens beginnen morgen. Ff suc6 wensen is op zijn plaats. Ik koop wat bel tegoed zodat we met Alberts telefoon Bolahs op de hoogte kunnen brengen van onze plannen, zodat hij niet hoeft te wachten. Ik vind mijn weg wel naar huis.

Had ik geweten dat hun school niet in Kampala was maar in Bombo City, dan had ik mij misschien bedacht. Maar achteraf weer een geweldige ervaring. We gaan met een taxi naar het centrum van Kampala. We komen aan op een plein waar zeker 300 taxi's staan. Hectiek ten top. Daar stappen we over in een andere taxi. Knus boven op elkaar . Het laatste stuk nemen we allebei een bodaboda. Ik betaal de prijs die Albert altijd betaalt. We gaan op pad. Na een paar honderd meter ontstaat er enige discussie. Ze willen meer geld. Daar houd ik niet van, dat hadden ze bij vertrek moeten zeggen. Ik zeg breng ons maar terug. Ze keren om en draaien weer om. We staan weer met de neuzen in de goede richting en op ons doel af. Het werd een heftig ritje. Had dat te maken met het feit dat ze hun zin niet kregen? Mij maak je niet bang, ik genoot van de wilde rit. Onderweg denk ik de auto van Barnabas college te herkennen. Barnabas ken ik van de kerk. Iets verder staat hij langs de weg. Net zo verbaasd als ik. Als hij dit geweten had hadden we mee kunnen rijden. Nu zijn we ruim 2 uur onderweg geweest. Ook leuk.

Barnabas staat voor het huis van de headmaster, tegenover het huis is de toegang tot het college terrein. We schrijven ons in en wachten op de dingen die komen gaan. Barnabas biedt ons een rondleiding aan. Iets later komen de zonen van Gerald aangelopen. Ze zijn gehaald door de portier. Ietwat verbaasd komen ze aangelopen. Gevijven lopen we een rondje over het complex. Net als de omgeving is het er groen en rustig. Verder alles op zijn Afrikaans. Er zijn slaapzalen, een kantine, een winkeltje, uiteraard klaslokalen en zelfs een laboratorium. Dit lab is te herkennen aan de getegelde werktafels, flessen en potten, waterkranen en wastafels. Helaas geen labkasten of zuurkasten. Maar het is beter dan niks.

We wensen de mannen succes met hun examens de komende weken. Barnabas nodigt ons uit in het huis van de headmaster. We worden ook hier hartelijk ontvangen. Hij kent mij ook van de kerk. Ik ken vaag. Het is toch eenvoudiger een blanke te herkennen in de kerk.

Voor donker thuis gaat niet lukken. Het is namelijk 19:00 uur en al donker. Barnabas wil ons naar de kruising brengen zodat we meteen met een taxi kunnen. Alle taxi's die passeren zijn vol, echt vol. Dus verder stroomopwaarts proberen. We worden een paar km verder gebracht. Ook daar valt het niet mee. Uiteindelijk proppen we ons ergens bij. In totaal maar liefst 21 personen. Warm en gezellig. Op het drukke plein stappen we weer over. Het laatste stuk dwars door Kampala. Ik zit links voorin, Albert ernaast, naast de bestuurder. Opeens zie ik een koe op me afkomen. We kunnen hem niet meer ontwijken. Met een klap breekt hij de buitenspiegel af. De bestuurder bekijkt de schade en rijdt verder. Na 200 meter rijden we langs een slachthuis. De koe is niet ontkomen aan zijn geplande dood.

De allerlaatste km leg ik af op een bodaboda. Ik stap om 21:30 uur binnen. Mijn huisgenoten kijken blij als ik binnenstap. Zo laat op een bodaboda is geen goed idee vinden ze. En dat vind ik eigenlijk ook.

Om de dag af te sluiten discussieer ik met de oudste zoon van Bolahs. Hij vis heel positief over Ghadaffi. Via Libië, Amerika, Noord-Korea en Irak ga ik naar dromenland. We worden het niet eens.

Morgen wordt ik om 09:00 uur opgehaald.