Naar Murchison Falls National Park.

Al vroeg gaat de wekker. Gisterenavond mijn koffer gepakt. Alles dat niet mee hoeft laat ik in de andere koffer achter. Geschoren zonder spiegel en gedoucht zonder warm water. Als de kamer inloop zegt de vrouw van de pastor: "ik denk dat je zonder ontbijt weggaat. De gids is er al. En er is nog geen brood in huis".

Een wonder is geschied. Het is 08:00 uur en mijn gids is er al. Hij was vroeg, omdat hij de lokatie niet zeker wist te vinden. Hij had geen haast. Dus Jozef, die ook bij de pastor woont, gaat voor brood. Ik breng de bagage vast naar de vrijwel nieuwe bus.

Na een ontbijtje met omelet, gaan we dik op tijd het avontuur aan. Alleen nog even betalen bij Hilda. Ze hebben afgesproken bij een benzinepomp. Helaas, ze staan allebei bij een andere en vervolgens rijden ze allebei naar die andere. Dus dat duurde eventje. Met de credit card ging het ook niet soepel. Zal wel goed komen. Klokslag 09:00 uur gaan we op pad. De gids heet Isaac, spreekt goed Engels en lijkt mij een aangename reisgenoot. Denk dat hij hetzelfde over mij denkt. Alleen het ik Peter.

Tegen twaalf nemen we een break. Lunchen ook maar gelijk. Ik neem chapatti met tonijn. Hij lever en patat. Vanaf Masindi houdt het asfalt op. Dan wordt het eerst klei met hier en daar een put of een kuil, dan wordt het een put, een kuil of een geul. Tenslotte wordt het een put, een kuil en een geul, met af en toe een vlak stuk.

bij de ingang van het park heb ik het even moeilijk. Dit is het eerste park in Oeganda waar ik met goede vrienden geweest ben. Roept herinneringen boven. Even slikken en weer doorgaan. Vanaf de ingang is het nog 2 uur naar Red Chilli Restcamp. We melden ons bij Budongo Ecolodge, waar ik de laatste nacht verblijf. Maar goed dat we dat deden. Er was geen reservering. Snel geregeld en weer verder.

Het wordt, zoals beloofd door Isaac, een gevecht tegen de tse-tse vliegen. Iedere keer als we vaart minderen voor een diepe kuil, komen de steekvliegen massaal naar binnen. Het is te warm om met dichte ramen te rijden. Het is namelijk 35 graden. Het is dus de kunst om de ramen zo lang mogelijk open te houden. Want ieder vlieg binnen is een punt voor de tegenpartij. Ik eindig de strijd met 3 prikken. Isaac heeft verloren, die heeft er veel meer.

Bij Red Chilli is het weer even slikken. Gelukkig krijg ik niet exact dezelfde banda als 6 jaar geleden. Het is een hutje met twee bedden, geen water en geen elektriciteit. Er zijn kaarsen en een doosje lucifers. Hoewel, 1 lucifer. Lijkt me wat weinig. Als ik bij het restaurant vraag om een doosje lucifers krijg ik als antwoord dat hij wel een aansteker heeft voor 80 eurocent. Ik heb maar een paar lucifers nodig en na enig aandringen krijg ik er een stuk of 10.

Back to basic. Er is een toiletgebouw met wc's en koude douches. Eerst maar een sodawater nuttigen. En het stukje van vandaag schrijven. Isaac gaat op zoek naar een slaapplaats, want hij vindt het hier te duur. Volgens mij 15 Usd per nacht.

Bij het foto's maken kom ik een Brabants stel tegen. Ze zijn op een lange reis van 10 maanden die in Oeganda begonnen is. Na een geanimeerd gesprek ga ik douchen. Een heerlijke douche. Het water is niet heel koud. Vervolgend hijs ik mij in een lange broek en trui met lange mouwen. Om de muggen het wat moeilijker te maken en mijzelf ook. Want het is nog steeds erg warm.

In het restaurant bestel ik uit het keuzemenu van drie, de homemade pie. Na mijn bestelling komen de Brabanders binnen. Mijn keuze is al van het menu gehaald. Op.

Ze komen bij mij aan tafel zitten. Het wordt een gezellige avond. Veel gelachen. Nu naar de warme hut. Morgen om half 7 naar de pont. Giraffes here I come.