Graduation.

Gisterenavond laat kreeg ik te horen dat mijn aanwezigheid bij de graduation van Emmanuel, de oudste zoon van Bolahs, zeer gewaardeerd wordt. Dus waarschijnlijk geen voetbalwedstrijd Oeganda-Ghana in het Nelson Mandela stadion. Gerald zou vandaag informeren naar kaartjes.

We gaan vroeg op pad. De wekker staat op. 07:00 uur. Scheren en douchen. Dan wachten op de graduant. Snel een foto van hem gemaakt voor het huis. Dan met Bolahs en Emmanuel op weg naar KIU, Kampala International University, Emma vraagt of ik 70.000 ugx heb. Hij moet zijn pak omwisselen en kwam dit bedrag tekort. Ik wil dat wel betalen ook omdat ik weet dat zijn vader het geld niet heeft. Terwijl hij onderweg zijn pak gaat wisselen gaan Bolahs en ik lunchen in Kampala. We lopen een obscuur gebouw in en lopen een trap met kapotte plavuizen op. De trap zou zo maar kunnen leiden naar een Aziatisch opiumkot/hoerenkast/illegale goktent. Maar we komen in een "restaurant" dat op zaterdag geen eten verstrekt. Dus de obscure trap weer af. Iets verderop een restaurant dat zelfs voor Bolahs niet schoon genoeg is. We eindigen bij restaurant Rose. Ziet erg lokaal uit. Je wijst aan wat je wilt eten en dat wordt opgeschept en naar je tafel gebracht. Voor mij chapatti's en spaghetti. Toe heerlijke African spicey coffee.

Op naar de graduation. Het is er letterlijk een drukte van belang. Overal woorden slingers, harten en andere versierselen in bonte kleuren verkocht. Na de uitnodiging te hebben laten zien kunnen we naar binnen. Eerst nog checken of Emma's naam in het graduation jaarboek staat. Na enig zoeken staat hij in het addendum. Er waren wat problemen met stukken die kwijt waren. Op het nippertje was alles toch geregeld. Bij de ingang moet je fotospullen en rugzakken in leveren, jammer. Im laat mijn rugzak met camera vallen. Later blijkt mijn beeldscherm de val niet overleefd te hebben.

Tientallen grote partytenten staan op het terrein. De organisatie is goed geregeld. Jongens en meisjes in groene t-shirts brengen je naar je tent. Vandaar zie je weinig tot niets. In het begin veel lawaai. Een dansgroep uit Karamayong is aan het dansen onder luid geschreeuw van een vrouw die denkt te zingen. De slechte luidsprekers maken het er niet beter op. Het doet gewoon pijn aan je oren. Na dit entertainment begint de ceremonie. Eerst worden de hoogwaardigheidsbekleders voorgesteld. De verschillende afstudeerrichtingen hebben verschillende gekleurde accessoires over hun jurk. Ook zijn ze op kleur in een tent ingedeeld. De kleur van Emma is paars met groen. In het boekje staan alle afgestudeerden. Zeker wel duizend. Per afstudeerrichting en per studie worden de namen opgelezen. Ze staan dan op en aan het eind zegt de rector magnificus dat ze geslaagd zijn voor zowel gedrag als studie. Alleen de cum laude geslaagden komen naar voren en krijgen een plaquette. Ook de naam Onyango Emmanuel wordt genoemd. Missie geslaagd. De studie recht geniet nog met elkaar na. Dan op naar de foto's. In verschillende tenten beconcurreren de fotografen elkaar. Emma kiest er een uit. Hij gaat eerst alleen, dan met zijn vader en tenslotte gaan we gedrieën op de foto. Apart gevoel geeft het mij. Op de foto op zo een speciaal moment. De meesten gaan met hun ouders.

Geoffrey zit achter het stuur en brengt ons naar een Indiaas restaurant. Hij blijft in de auto?!?! En wij gaan lunchen. Ik maak wat foto's van pa die zijn zoon officieel feliciteert. En van het lekkere eten. Ik eet pittige viscurry met naanbrood. We zitten op de eerste verdieping aan een vrij drukke weg die naar het stadion leidt. Volop bodaboda's met geweldig uitgedoste mensen, velen met vuvuzela's en fluitjes. Zij gaan wel naar de match tegen Ghana. Jammer genoeg ga ik niet. Te laat. Na de copieuze lunch rijden we naar Gerald's huis. Het ziet er zwart van de mensen. De Keniaanse pastor (heel bijzonder, hij stottert als hij gewoon praat en hij niet stottert als hij preekt), Barnabas, Atta, Musee, een mij onbekende en Gerald zitten in de kamer. De schoenen stonden netjes buiten voor de deur. Met ons vieren een huis vol mannen. We drinken wat en nemen Atta, de Keniaanse pastor en Atta mee. Beetje proppen maar daar ben ik wel aan gewend. Eindelijk naar huis. Lekker relaxen. Diverse wegen zijn afgezet ivm de match. Het is nog drukker dan normaal in Kampala. Auto's staan willekeurig naast de weg geparkeerd. Om maar dicht bij het stadion te staan. Thuis aangekomen is iedereen benieuwd naar de foto's. Ze zijn aardig gelukt, Emma is een gewillig slachtoffer. Natuurlijk wil Faith ook op de foto. Dan maar gelijk alle kinderen en Brenda gekiekt. Ik neem de tijd. Maar blijkbaar is het de bedoeling dat we weer weg gaan. Bolahs had wel iets gezegd dat we de stad uitgingen, maar ik dacht dat dat overgewaaid was. Niets gaat hier zoals je gepland of gedacht hebt. Bolahs, de Keniaanse pastor (die wat spullen meeneemt), Atta en gelukkig Emma. Ik vrees met drie kerkganger dat we naar een kerkdienst gaan. Maar waarom gaat Emma dan mee? Ik verneem dat we naar Luwero gaan. Halverwege stapt, tot mijn spijt, Emma uit. Wij gaan verder. Tot mijn opluchting gaan we het pad op naar Barnabas College. We gaan op bezoek bij de hoofdmeester. Daar waren Albert en ik afgelopen zondag ook. We eten er uitgebreid. Voor de eerste keer eet ik yams. Lijkt op aardappel. Na het eten laten we de Keniaanse pastor achter. We weten via de zoon van de hoofdmeester dat de Ugandan cranes gewonnen hebben. Na een lange dag komen we om 22:30 uur thuis. De kleine man heeft geen koorts meer. Hij hoest nog wel flink. Ineens zie ik een muis in huis lopen. De kat is gisteren mogelijk overleden, dus als de kat van huis is, ....... In mijn slaapkamer vind ik 2 kakkerlakken. Welterusten.