Naar het nieuwe taxipark in Kampala.

Naar het nieuwe taxipark in centrum Kampala.

Bij het wakker worden hoor ik al diverse activiteiten in en om het huis. Als ik mijn kamer uitloop is Grace de vloer aan het dweilen. In ieder geval lijkt het vod op een dweil. Albert is het gras aan het ontdoen van bladeren en doet dit met een ouderwetse takkenbos. Gelukkig is het hier nooit herfst, dan zou het een heel vervelende klus zijn. De buurjongen poetst de pannen. Gerald zit op de bank. Als Grace gereed is met de eerste klus warmt ze water voor mijn douche. Onderwijl loop ik met Albert mee om wat ontbijt ingrediënten te kopen. Brood en bananen. Ik koop eieren. Kosten 9 eurocent per stuk. Ik sla 90 eurocent stuk. Ook koop ik een tandenborstel en -pasta. Die zijn nog bij de pastor. Lekker douchen in de buitenlucht. Zeep en een handdoek liggen al klaar. De teil met water ook. Genieten maar in de warme zon.

Beboterd wit casino brood met banaan. En een gekookt eitje. Net als we op het punt staan van vertrekken komt sister Grace aan met een jonge man. Die worden ook gevoederd. Wij gaan op weg naar een taxi die ons naar centrum Kampala brengt. Het is een flinke afstand, betalen in totaal nog geen euro. De chauffeur heeft moeite zijn busje vol te krijgen. Dus veel getoeter en veel gestop. We stappen vlak bij de oude taxistandplaats uit. En lopen het laatste stuk. Ik wil graag een paar mooie plaatjes schieten van de ogenschijnlijk ongeorganiseerde bende. We vinden een duister restaurantje op de eerste verdieping van een smoezelig pand. We bestellen African tea en African coffee. De serveerster moet eerst navragen of ze dat wel hebben. Even later komt ze terug met koffie en thee. Komt weliswaar allebei uit Afrika maar voldoet absoluut niet aan de kwalificatie die wij stellen. Genieten van de hete drank en ik van het uitzicht. Er gebeurt van alles op zijn mega taxi park. Opstoppingen, volstouwen van taxi's, verkopers van van alles en nog wat, mannen die autobanden wassen in het open riool om ze te verkopen, botsingen, boze chauffeurs en boze klanten, chauffeurs met haast, chauffeurs die geduldig wachten tot hun taxi vol is, en nog veel meer. Op de weg terug spreken we met Bolahs af in restaurant Shaka Zulu. Het laatste stukje gaan we met een bodaboda. Gezellig met zijn drieën. Is wel krap, vanwege mijn rug zak zit ik achterop. Tegen de bagagedrager aan. En die voel ik bij iedere hobbel. Gelukkig is het niet ver. Shaka Zulu is net als de serie een aanrader. Het eten is er heerlijk. Ik bestel vis in pindasaus met chiapatti. Je krijgt er een liter sap bij. Genieten. Te laat merk ik dat er Internet is. Dus als we terug gaan met Bolahs auto laat ik mij afzetten in de buurt van Red Chilli. Terwijl de rest naar de kaart gaat, internet ik er vrolijk op los. Het lukt zelfs om een paar foto's te plaatsen. Het Facetimen met mijn moeder gaat echter lastiger. Zij heeft beeld en ik beeld en geluid. Hoor en zie haar, maar zij hoort mij niet en dan is het lastig Facetimen.

Probeer ook de jongens te Skypen, die zijn helaas niet bereikbaar. Na een heerlijke mok echte African coffee en een praatje met een Afrikaanse die souvenirs verkoopt ga ik op de weg terug. Ook al een uitdaging. Het is hier echt donker. Eerst een slecht pad omhoog naar de weg. Dan een donkere weg langs een ziekehuis voor mentaal minder bedeelden. Vroeger heette zoiets een gekkenhuis. Verderop neem ik de korte route. Naar beneden tussen de hutten door. Ik weet gelukkig al aardig de weg. Niet veel later sta ik veilig en voldaan bij het huis van Gerald. Het eten is bijna klaar. Grace heeft voor mij nog een potje sprinkhanen gekocht. Erg lief, temeer daar ze niet goedkoop zijn. Als we het avondeten achter onze knoop hebben, komt Gerald thuis. Hij vindt geen hond in de pot. Na het eten wordt er gezongen. Aan mij wordt ook een lied gevraagd. Mij schoet geen religieus lied te binnen. Dus leg ik uit dat ik een kinderlied ga zingen, ondersteund met gebaren. Het wordt "in de maneschijn klom ik op een trapje naar het raamkozijn". Het wordt enorm gewaardeerd en iedereen doet mee. We lachen en eindigen met een gebed.

Het is nog steeds warm. Daadoor val ik moeilijk in slaap.

Reacties

Reacties

Karin

We krijgen dus sprinkhaan met de kerst? Verheug me erop. Verder weer een leuk verslag. Hoefde Grrald niets te doen? De man in huis?

Jolanda

Lief van de sprinkhanen, ik moet er niet aan denken om ze te "mogen" eten ;)
Geweldig 'in de maneschijn' , leuk dat iedereen meedeed :)

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!