Het is tijd voor afscheid.

Ondanks het dubbele gevoel, lekker naar huis naar mijn familie en het achterlaten van vele vrienden, moet het een gezellige dag worden. Ik heb een auto gehuurd waarmee we naar Entebbe rijden. We zijn in ieder geval Gerald, Grace, Albert, Esther, Ezechiel en ik. Maar je weet hier maar nooit.

Gerald is al uit huis voordat ik opsta en dat is vandaag 07:00 uur. Gerald heeft gisteren nog heel duidelijk gezegd dat we om 11:00 uur Europese tijd vertrekken. Wie niet op tijd klaar is gaat niet mee. Het zal mij toch niet gebeuren dat ik niet mee mag? Gisteren hoorde ik ook dat Barnabas op het vliegveld graag afscheid wilde nemen. Dus een dag met vooruitzichten.

We ontbijten zonder Gerald. Grace strijkt haar mooiste jurk en ook de kinderen gaan op hun Paasbest mee. Rond de klok van half 11 komt Gerald eraan, op een bodaboda. Hij wil mij even spreken. Dus naar mijn lege kamer. Alleen het bed staat er nog. De luie stoel, te leen uit de kamer van Albert, is weer terug. De bijzettafel is weer naar de woonkamer. Hij blijkt helemaal naar de markt in het centrum gegaan te zijn om iets te kopen voor "mama" (mijn moeder) en voor de mama van Duco en Wessel. Dat wilde hij heel graag doen. Het zijn hele investeringen geweest, dat is wel te zien. Vind het ontzettend lief. Ondertussen is er nog een nicht binnen gekomen. Wilde met Gerald praten. Goede planning.

Wat een verrassing, Isaac komt met de Toyota Hiace aangereden. Plek genoeg voor ons allemaal. Ineens is Barnabas er ook. Die blijkt ook mee te gaan. Gezellig. Twee halfvolle koffers, een volle rugzak en een volle fototas worden ingeladen. De kleintjes zitten al een poosje in de auto. We gaan namelijk dieren zien. Ze zijn enthousiast. Ik dacht dat Gerald zou rijden. Niet dus. Isaac gaat óók mee, als chauffeur. Ineens is het aantal met twee uitgebreid. Isaac heeft mij al een e-mail gestuurd. Vraagt of ik die al gelezen heb. Heb mijn e-mail helemaal niet gecheckt. Zal thuis wel kijken.

De volle bus vertrekt naar de dierentuin van Entebbe. Alleen Gerald, Barnabas en ik zijn er ooit geweest. Albert is nog maar 1x in Entebbe geweest. Het is altijd druk in Kampala, onderweg naar Entebbe en in Entebbe. We doen over de ruim 45 km bijna 90 minuten. Leuk sommetje om de gemiddelde snelheid uit te rekenen.

De tarieven lijst is lang. Buitenlanders die niet in Oeganda wonen betalen het meest, 30.000 Ugs. Kleine kinderen het minst, zijn gratis. Volwassen Oegandezen betalen 10.000 Ugs. Parkeergeld moet ook betaald worden. Wij zeggen dat de chauffeur in de auto blijft en verderop staat. "Voor parkeren moet je altijd betalen", zegt de lokettiste streng. "Ook als je 20 km verderop gaat staan?" vraag ik. Het wordt even stil. Ze rekent 70.000 Ugs af. Ongeveer 23 Euro. Ondanks dat ik de fotocamera om mijn nek heb hangen hoef ik die niet te betalen. Daar hoor je ook 5.000 Ugs voor te betalen. Net na de ingang staan 2 dromedarissen los. Je kunt ze voorzichtig aaien. Er is geen toezicht bij. De camera vinden ze blijkbaar niet leuk. Als ik een foto van de voorkant van de kop van de grootste wil maken, hapt deze bijna in de camera. Mijn arm die ik er snel tussen plaats krijgt wel een knauw. Want tanden hebben ze zeker.

Je merkt dat Grace nog bijna geen dieren in het wild gezien heeft. Ze kent er wel een paar uit boekjes. De dromedarissen scheldt ze uit voor ezels. En dat zijn het in doen en laten misschien wel, maar er zijn toch duidelijk verschillen. Ik weet duidelijk meer namen. Ze vindt het in iedere geval leuk en leerzaam. Al snel blijkt dat Ezechiel niet de genen van zijn vader heeft. Hij is doodsbang van de loslopende colobus aapjes. Hij schreeuwt het uit en begint te huilen. Wij moeten er vreselijk om lachen. Na het luipaard, de leeuwen, chimpanzees, een jonge olifant, zebra's, Ugandan cobs, waterbokken, struisvogels, schoenbekooievaar en pelikanen nemen we een pauze. We hebben dorst. Het is behoorlijk warm. We bestellen meteen een lunch. Heerlijk in de schaduw op een terras met uitzicht over het Victoriameer. Dit is genieten. Korte broek, gerepareerde slippers, t-shirt en nog zweten. Dat is morgen weer anders.

We vervolgen onze zoektocht naar wild. De giraf is er nog. Net als de slangen en de oudste boom van Oeganda. Die is zo oud dat het bijgeplaatste bord met tekst niet te lezen is. We konden de tekst niet ontcijferen. Maar de boom heeft een omtrek van zeker 6 meter. We blijven tot sluitingstijd, 17:00 uur. Isaac zit braaf te wachten. Na een moment van overleg met Gerald, het is nog tot 20:30 uur eer ik op het vliegveld moet zijn, besluiten we om de oude traditie in ere te herstellen. tilapia eten aan het Victoriameer en dan naar het vliegveld. Zo sloten wij altijd de vakanties af in Oeganda. De eerste keer was het idee van Gerald. Een goede traditie moet je in ere houden. We parkeren langs het meer. Er is een zand standje en veel gras. In het gras staan picknicktafels. We arresteren er een. Schoenen uit en pootje baden. Ma enig aarzelen komen Grace, Esther en Ezechiel ook.

We bestellen drinken en 4 hele tilapia's. Mijn broer Paul heeft het altijd over die grote steaks in Canada, die over je bord hangen. Nou deze tolapia's zwemmen bijna van je bord. Getweeën verorberen we de vissen. Ineens valt de duisternis als een deken over je heen. Het is dus19:00 uur. We genieten na van de afgelopen weken. Om 20:30 uur word ik afgezet bij het vliegveld. De kleine kinderen zijn te moe om nog mee te lopen. Die blijven bij Isaac en Grace in de auto. Wij echte mannen lopen naar de vertrekhal. Nu is het echt tijd om afscheid te nemen. Zo gezegd zo gedaan. Na alle formaliteiten in de vertrekhal, gaat het vliegtuig om 23:45 uur de lucht in. Vol. Morgenochtend weer thuis. Ik heb een geweldige vakantie achter de rug.

Bedankt lieve Oegandese vrienden!!!