Het is tijd voor afscheid

Het is tijd voor afscheid.

Ondanks het dubbele gevoel, lekker naar huis naar mijn familie en het achterlaten van vele vrienden, moet het een gezellige dag worden. Ik heb een auto gehuurd waarmee we naar Entebbe rijden. We zijn in ieder geval Gerald, Grace, Albert, Esther, Ezechiel en ik. Maar je weet hier maar nooit.

Gerald is al uit huis voordat ik opsta en dat is vandaag 07:00 uur. Gerald heeft gisteren nog heel duidelijk gezegd dat we om 11:00 uur Europese tijd vertrekken. Wie niet op tijd klaar is gaat niet mee. Het zal mij toch niet gebeuren dat ik niet mee mag? Gisteren hoorde ik ook dat Barnabas op het vliegveld graag afscheid wilde nemen. Dus een dag met vooruitzichten.

We ontbijten zonder Gerald. Grace strijkt haar mooiste jurk en ook de kinderen gaan op hun Paasbest mee. Rond de klok van half 11 komt Gerald eraan, op een bodaboda. Hij wil mij even spreken. Dus naar mijn lege kamer. Alleen het bed staat er nog. De luie stoel, te leen uit de kamer van Albert, is weer terug. De bijzettafel is weer naar de woonkamer. Hij blijkt helemaal naar de markt in het centrum gegaan te zijn om iets te kopen voor "mama" (mijn moeder) en voor de mama van Duco en Wessel. Dat wilde hij heel graag doen. Het zijn hele investeringen geweest, dat is wel te zien. Vind het ontzettend lief. Ondertussen is er nog een nicht binnen gekomen. Wilde met Gerald praten. Goede planning.

Wat een verrassing, Isaac komt met de Toyota Hiace aangereden. Plek genoeg voor ons allemaal. Ineens is Barnabas er ook. Die blijkt ook mee te gaan. Gezellig. Twee halfvolle koffers, een volle rugzak en een volle fototas worden ingeladen. De kleintjes zitten al een poosje in de auto. We gaan namelijk dieren zien. Ze zijn enthousiast. Ik dacht dat Gerald zou rijden. Niet dus. Isaac gaat óók mee, als chauffeur. Ineens is het aantal met twee uitgebreid. Isaac heeft mij al een e-mail gestuurd. Vraagt of ik die al gelezen heb. Heb mijn e-mail helemaal niet gecheckt. Zal thuis wel kijken.

De volle bus vertrekt naar de dierentuin van Entebbe. Alleen Gerald, Barnabas en ik zijn er ooit geweest. Albert is nog maar 1x in Entebbe geweest. Het is altijd druk in Kampala, onderweg naar Entebbe en in Entebbe. We doen over de ruim 45 km bijna 90 minuten. Leuk sommetje om de gemiddelde snelheid uit te rekenen.

De tarieven lijst is lang. Buitenlanders die niet in Oeganda wonen betalen het meest, 30.000 Ugs. Kleine kinderen het minst, zijn gratis. Volwassen Oegandezen betalen 10.000 Ugs. Parkeergeld moet ook betaald worden. Wij zeggen dat de chauffeur in de auto blijft en verderop staat. "Voor parkeren moet je altijd betalen", zegt de lokettiste streng. "Ook als je 20 km verderop gaat staan?" vraag ik. Het wordt even stil. Ze rekent 70.000 Ugs af. Ongeveer 23 Euro. Ondanks dat ik de fotocamera om mijn nek heb hangen hoef ik die niet te betalen. Daar hoor je ook 5.000 Ugs voor te betalen. Net na de ingang staan 2 dromedarissen los. Je kunt ze voorzichtig aaien. Er is geen toezicht bij. De camera vinden ze blijkbaar niet leuk. Als ik een foto van de voorkant van de kop van de grootste wil maken, hapt deze bijna in de camera. Mijn arm die ik er snel tussen plaats krijgt wel een knauw. Want tanden hebben ze zeker.

Je merkt dat Grace nog bijna geen dieren in het wild gezien heeft. Ze kent er wel een paar uit boekjes. De dromedarissen scheldt ze uit voor ezels. En dat zijn het in doen en laten misschien wel, maar er zijn toch duidelijk verschillen. Ik weet duidelijk meer namen. Ze vindt het in iedere geval leuk en leerzaam. Al snel blijkt dat Ezechiel niet de genen van zijn vader heeft. Hij is doodsbang van de loslopende colobus aapjes. Hij schreeuwt het uit en begint te huilen. Wij moeten er vreselijk om lachen. Na het luipaard, de leeuwen, chimpanzees, een jonge olifant, zebra's, Ugandan cobs, waterbokken, struisvogels, schoenbekooievaar en pelikanen nemen we een pauze. We hebben dorst. Het is behoorlijk warm. We bestellen meteen een lunch. Heerlijk in de schaduw op een terras met uitzicht over het Victoriameer. Dit is genieten. Korte broek, gerepareerde slippers, t-shirt en nog zweten. Dat is morgen weer anders.

We vervolgen onze zoektocht naar wild. De giraf is er nog. Net als de slangen en de oudste boom van Oeganda. Die is zo oud dat het bijgeplaatste bord met tekst niet te lezen is. We konden de tekst niet ontcijferen. Maar de boom heeft een omtrek van zeker 6 meter. We blijven tot sluitingstijd, 17:00 uur. Isaac zit braaf te wachten. Na een moment van overleg met Gerald, het is nog tot 20:30 uur eer ik op het vliegveld moet zijn, besluiten we om de oude traditie in ere te herstellen. tilapia eten aan het Victoriameer en dan naar het vliegveld. Zo sloten wij altijd de vakanties af in Oeganda. De eerste keer was het idee van Gerald. Een goede traditie moet je in ere houden. We parkeren langs het meer. Er is een zand standje en veel gras. In het gras staan picknicktafels. We arresteren er een. Schoenen uit en pootje baden. Ma enig aarzelen komen Grace, Esther en Ezechiel ook.

We bestellen drinken en 4 hele tilapia's. Mijn broer Paul heeft het altijd over die grote steaks in Canada, die over je bord hangen. Nou deze tolapia's zwemmen bijna van je bord. Getweeën verorberen we de vissen. Ineens valt de duisternis als een deken over je heen. Het is dus19:00 uur. We genieten na van de afgelopen weken. Om 20:30 uur word ik afgezet bij het vliegveld. De kleine kinderen zijn te moe om nog mee te lopen. Die blijven bij Isaac en Grace in de auto. Wij echte mannen lopen naar de vertrekhal. Nu is het echt tijd om afscheid te nemen. Zo gezegd zo gedaan. Na alle formaliteiten in de vertrekhal, gaat het vliegtuig om 23:45 uur de lucht in. Vol. Morgenochtend weer thuis. Ik heb een geweldige vakantie achter de rug.

Bedankt lieve Oegandese vrienden!!!

De verjaardag van Gerald

De verjaardag van Gerald

Grace is druk bezig met het prepareren van voedingsmiddelen die ze mij mee wil geven. Ze roostert pinda's, dan worden ze ontveld, naar een winkel om ze te malen en tenslotte maakt ze er pindakaas van. Citroengras is geplukt, wordt gedroogd en in stukken geknipt. Morgen geeft ze nog een soort spinazie en courgettes mee. Om haar te helpen doe ik Esher en Ezechiel in bad.zodat ze op tijd naar de kerk kan gaan.

Albert gaat als eerste naar de kerk om door te spreken hoe en wanneer we voor Gerald gaan zingen. Niet veel later gaat Gerald op pad. Het regent behoorlijk. Hij geeft mij een regenjack en doet er zelf ook een aan. Mijn kleren staan nog steeds bij de pastor. Esther loopt met mij mee. Als laatste Grace en Ezechiel.

Op enig moment wordt ik uitgenodigd om naar voren te komen. Er wordt gebeden voor een veilige thuiskomst. Met de Gopro aan doe ik mijn woordje. Deels in Engels en deels in Luganda.ik vergeet Gerald en verlaat het podium. Als ik zit zie ik Albert verbaasd naar mij kijken. Ik loop terug naar het podium. Ik verontschuldig mij en nodig Opio (de dirigent) en Gerald uit. Leg uit dat het de verjaardag van Gerald is en dat ik graag gezamenlijk een lied wil zingen. Er wordt gelachen en geklapt. Gerald straalt.

Na de dienst gaan Albert (die vandaag gedrumd heeft) en ik de taart halen. Het druppelt nog steeds. We hadden afgesproken om 13:00 uur. We zijn zelfs iets later. Maar je had het kunnen verwachten, geen taart. De regen heeft roet in het eten gegooid. De taart is iets verlaat. Maar hij komt zeker. Dus wij weer terug naar huis. Ik blij dat ik niet vooraf betaald heb. Na de lunch proberen we het nogmaals. Het is inmiddels 15:30 uur en droog. Nog steeds geen taart. Hij is nu onderweg van de wijk Byogerere (de wijk waar de pastor woont, zo een 30 minuten met de bodaboda) per bodaboda. Ik heb er geen vertrouwen meer in en cancel de bestelling. Dan maar koeken kopen in de supermarkt. Omdat ik vanavond in kan checken vraag ik aan de eigenaresse van de supermarkt (Violet) of ik vanavond op haar laptop mag inchecken. Ze verrast me volledig door haar laptop in mijn handen te stoppen en zegt: neem maar mee, breng maar terug als je klaar bent. Super.

De timmerman heeft ondertussen de schade aan de kast van Grace opgenomen. Die gaat ook hersteld worden.

We genieten van heerlijke verse citroengras thee met koeken. Ik geef Gerald zijn schoenen. Hij straalt. Die schoenen zien er beter uit dan mijn rechter slipper. Daar is de voorste lip bijna door. Albert zegt die wel te kunnen laten maken en is al weg. Binnen 15 minuten is hij terg. Keurig gerepareerd voor de somma van 10 eurocent!

Verder een routine avond. Eten, zingen, bidden. Het enige andere was dat ikbij buurjongen Peter deed of ik een mug ving en die op at. Hij keek even raar en vroeg toen of ik die mug echt opgegeten had. Natuurlijk. Hij ook een mug vangen en die in zijn mond gestopt. Aan zijn gezicht te zien en de rare bewegingen die hij daarna maakte zijn muggen niet erg lekker. Don't try this at home.

Bankzaken

Bankzaken.

Er liggen geen dode ratten in de keuken. Ze hebben wel genoten van de copieuze maaltijd die Albert voor de schatjes bereidt heeft. De twee kartonnen borden zijn helemaal leeg. Nu maar wachten of ze terugkomen.

Mijn agenda heeft een paar belangrijke afspraken staan. Na de warme douche, vandaag in de volle zon, ontbijten en op weg naar mijn eerste afspraak. Ze blijkt Violet te heten en heeft een baard. Maar dat krijg je misschien als je geen spiegel hebt. Zo erg als bij haar heb ik het nog niet gezien. We gaan naar Red Chilli, want ze wil ongestoord haar verhaal kwijt. In de supermarkt wordt ze de hele tijd gestoord. Helaas krijg ik geen geld van haar. Maar de keerzijde is dat ze ook geen geld aan mij vraagt. En ze betaalt haar eigen versnaperingen. Ze wil graag weten hoe ze aan een universiteit in Nederland kan gaan studeren. Ze heeft haar bachelor in Uganda gehaald en wil verder. Ik zal het uitzoeken en haar mailen. Is niet echt mijn vakgebied. Maar kom er vast wel achter dat het niet mogelijk, of erg moeilijk is. Ik check nog even mijn blog. Maar goed ook! Ik was er heilig van overtuigd dat ik dinsdagnacht zou vliegen. Gelukkig is mijn moeder scherp. Ik blijk dus maandagnacht te vliegen. Had ik mooi mijn vlucht gemist.

Dit betekent wel dat de plannen aangepast moeten worden. We gaan nu maandag met een huurauto naar de dierentuin in Entebbe. Wilde eigenlijk naar het nationale museum in Kampala.

Bij thuiskomst is het alweer bijna lunchtijd. Het lijkt wel of er de hele dag gegeten wordt. Supper, lunch en zelfs het het ontbijt is af en toe warm. Vandaag hadden we gekookte aardappelen (Irish potatoes) als ontbijt. In de middag en de avond wordt gekookt.

Albert fluistert mij in dat het morgen de verjaardag van Gerald is. Hij zal nadenken over een cadeau voor zijn vader. Tijdens de zondagdienst wil hij hem verrassen met een verjaardagslied. In de kerk wordt levende muziek gespeeld en Albert speelt de basgitaar. We spreken af dat ik een woordje in de kerk zal spreken en dan het lied aankondig.

Juist voordat Gerald naar de het centrum gaan voor bankzaken weet Albert een cadeau: zwarte schoenen. Prima idee. Voor het eerst indagen weer in een stampvolle taxi. Wel prettig dat we voorin zitten. Ik moet dollars kopen. Heb nog een debet bij Hilda. Easier said than done. De meeste banken zijn gesloten op maandag. Een bank verderop, in het winkelcentrum waar we jaren geleden boeken voor de bibliotheek gekocht hebben, is open. Bij de ingang wordt je gefouilleerd en gaat er een metaaldetector langs je lichaam. Die piept de hele tijd. Maar geen actie van de beveiliger. Binnen staan 5 mensen in de rij. Achter de balie, achter glas liggen stapels bankbiljetten van zeker 1 meter hoog. Als ze omvallen worden de bankmedewerkers geplet. Na een half uur ben ik aan de beurt. Nog een half uur later staan we buiten met de verlangde dollars. Dan nog pinnen. Gerald's pasje deed het al maanden niet. Weigerde dienst. Hij betaalt al maanden het schoolgeld uit eigen zak. En dat is best veel. We proberen de pas en zowaar hij doet het. Magic hands.

Voor we teruggaan drinken we nog een Stoney (limonade met gember) en een passievruchten sap. Van de reis en de bankzaken hebben we dorst gekregen. Op de weg naar de taxi komen we langs een Bata schoenenwinkel. Hoe Nederlands wil je het hebben. Na enige dwang mijnerzijds past Gerald een paar zwarte schoenen. Ze passen en hij vindt ze mooi. Verjaardagscadeau gekocht.

Terug thuis gaan Albert en ik een verjaardagstaart bestellen. Ook hier moet je onderhandelen. We bestellen er een voor 7 personen. Morgen ophalen, wel aanbetalen. En dat doet deze eigenwijze knuppel nooit. Dus ook nu niet. Er ontstaat enige discussie. Morgen na de kerk halen we de taart op en betalen in 1 keer.

Gerald nodigt mij alleen uit voor avondeten in Red Chilli. Denk dat het voor zijn verjaardag is. Maar ik wil hem in de waan laten dat ik niet weet dat hij morgen jarig is. We bestellen allebei een huisgemaakte hamburger met frites.

De rest van de familie heeft al gegeten als we in het donker onze weg vinden. Er wordt gebeden en gezongen. Als laatste prepareren we een feestdis voor de ratten. We hebben geen rat meer gehoord of gezien, nadat ze afgelopen nacht copieus gedineerd hebben.

Ratten

Ratten.

Ook vannacht heeft het flink gehoosd. Omdat we hier niet ver van het moeras zitten, verzameld zich hier veel water. Via een omweg ga ik naar de douche. Omdat het nog steeds spettert en voorlopig niet lijkt te stoppen, douche ik in de regen. Met een open douche is dat eenvoudig. Lastiger is het om je kleren droog te houden. Mijn kleding koffer is nog bij pastor Bolahs. Moet dus wel zorgvuldig met mijn kleding omgaan. Ik maak er maar een pakketje van en leg de handdoek erover. Bijzondere ervaring. Van de weeromstand ben ik zeep vergeten. Dan maar schoon water en afspoelen maar.

Grace zou graag een kast opgeknapt zien. Wil ze al heel lang. Aan het huis staat een soort van berging. Als de deur opgaat schrik ik me rot. Wat een bende. De vuilstort is er niks bij. Allerlei rommel die allang weg had gemoeten. Alles versleten, kapot of ruim over de houdbaarheidsdatum. Dus al deze rommel herken ik iets van een kast. Eerst banen we ons een weg naar de kast. Die blijkt vol te zitten met honderden boekjes van de kerk. Als we de kast leeghalen komen we kakkerlakken, rattenkeutels, kattenharen en onbestemd ander materiaal tegen. De boekjes worden eerst nog gesorteerd. Verdwijnen later op de grote hoop. De kast heeft nieuwe ruitjes nodig en een nieuw deurtje. Een serieuze poetsbeurt is ook geen overbodige luxe.

Vandaag komt de timmerman langs om nog 1 ruitje te voorzien van een restant stopverf. Wist niet dat het nog bestond. Hij kan dan meteen de schade aan de kast opnemen. Na de lunch pak ik een bodaboda naar het huis van Bolahs. Mijn kledingkoffer inpakken en vragen of die afgeleverd kan worden. Altijd heerlijk achter op de brommert. Zijn allemaal geproduceerd in China. De meeste hangen met plakband, oude binnenbanden en touw aaneen. Er heel veel rommel uit China te koop. De Chinezen drijven heel veel handel met Oeganda. Ook Chinese auto's rijden hier rond. Goedkoop, maar dan heb je ook niets.

In de middag pof ik de gekochte mais. Uit de hele buurt komen kinderen meegenieten.

Om 17:00 uur gaat de familie te kerk. Ik blijf achter. Op enig moment hoor ik geritsel in de keuken. Als ik ga kijken zie ik een rat over tafel wegrennen. Even later zie ik een tweede langs de muur rennen. Getver. In een hoek van de keuken hoor ik meer geritsel. Nu is me ook duidelijk waarom Grace geopende pakken etenswaar in een afgesloten box in de kamer bewaart. Ik vraag of er rattengif gebruikt wordt. Jawel. Dus naar de supermarkt en rattengif gekocht. Het is een potje mer een pasta. Kost wel 60 eurocent. Ze verkopen ook een rattenbijbel. Lijkt een plakkerig iets te zijn waar de ratten met hun poten aan vast blijven plakken. De eigenaresse van de supermarkt vraagt of ik de komende dagen een half uurtje tijd voor haar heb. Ze wil iets met mij bespreken. Ik denk dat ze mij geld wil geven. Of is de vraag andersom? Morgen om 10:00 uur spreken we af.

Als iedereen naar bed gaat wordt er wat eten met de pasta ingesmeerd. Ben benieuwd of er morgen 10 dode ratten in de keuken liggen.

Regen, regen, regen

Regen, regen, regen.

Hoeveel regen kan er vallen in een nacht. Meestal duurt een tropische regenbui maar even. Deze duurde bijna de hele nacht. Was al bang dat we de ark moesten bestellen. Wat een noodweer.

In de morgen druppelt het nog wat na. De grond is drassig en de niet geasfalteerde wegen zijn veranderd in een modderpoel. De buffels zouden zich hier uitleven. Varkens zie je hier bijna niet.

Vandaag ga ik afspreken met een Oegandese vriendin, Penny. Om half 11 verlaat ik het pand. Ik bel Penny op. Zoals dat gaat in Oeganda is het weer duidelijkheid alom. Ze zegt naar het centrum van Kampala te gaan en me te bellen als ze in een lokaliteit is gearriveerd. Onderwijl sta ik op een kruispunt, voor de kenners, voor Joka's hotel. Ik bezie hoe zeker 15 mannen bezig zijn een elektriciteitskabel in een mast te hijsen, over de wegslepen en vervolgens in een andere mast hijsen. Zodat de kabel op hoogte tussen de twee masten hangt. Je moet weten dat het houten masten zijn. Dat is maar goed ook, want de mannen klimmen met een soort van spikes onder hun schoenen zo de masten in. Niks geen valgordel. Eerst doen ze dit klusje bij mast 1 aan de linkerkant van het drukke kruispunt. Dan zetten twee mannen met rode vlaggen de weg af. Hier houden niet veel auto's, bodaboda's of ander verkeer zich aan. Ze rijden massaal over de kabel heen. Ook zwaar transport doet hieraan mee. Dit gaat zo door totdat de kabel in de tweede mast in een katrol hangt. Dan moet de boel strak getrokken worden en komt de kabel omhoog. Dan stopt het verkeer wel. Maar volgens mij is het kwaad dan al geschied. Al met al sta ik zo anderhalf uur te kijken en verneem niets van Penny. Dan maar op een bodaboda naar Red Chilli. Voor het broodnodige internet. Ook na een uur intenetten geen bericht. Dan maar te voet naar Gerald om te kijken of de ruiten al geplaatst zijn. Op dat moment een SMS ze staat vast in het verkeer. Over een half uur is ze bij Shoprite, een winkelcentrum. Ik charteer een bodaboda. Blijken er 2 Shoprites te zijn. Na contact met Penny op toernee naar het centrum van Kampala. Onvoorstelbaar hoe mijn chauffeur tussen de drukte weet te manoeuvreren. We komen veilig aan.

Na enig zoeken vinden we elkaar. We drinken wat in een restaurantje met zicht op een drukke weg. Er gebeurd van alles. Heb de eerste Oegandese wielklem zien plaatsen. De chauffeur van de betrokken auto bleef gewoon zitten. Als we uren later ons stekkie verlaten, zit hij nog steeds achter het stuur en de wielklem zit nog om zijn wiel. Ik wil graag foto's maken van de Hindoe tempel die in de buurt staat. Penny loodst me door de drukke stad. Het is een prachtig gebouw. In mijn korte broek lijkt het mij heilloos om te proberen naar binnen te gaan. Dus moet ik het doen met de schitterende buitenkant.

Penny neemt me mee naar een porc joint na eerst gevraagd te hebben of ik varkensvlees eet. Net als bij alle restaurantje moet je hier door de metaaldetector en wordt mijn rugzak gecontroleerd. Bij mijn blik met dropjes aangekomen laat ik de beveiligers genieten van deze Hollandse lekkernij. Het is typisch Oegandees restaurant een paar tafeltjes in een donkere ruimte met de onvermijdelijke plastic Coca Cola tafelkleedjes. We bestellen een bordje porc. Heerlijk geroosterd varkensvlees. Daarna scheiden onze wegen. Ik ga naar Gerald en zij naar huis.

Net voor donker kom ik aan. Enigszins verbaasd zie ik dat de ruiten geplaatst zijn. Voel een euforisch gevoel opkomen. Eerste project geslaagd. Gerald vertelt dat Bolahs onverwacht vanavond naar Rwanda gaat. Ze hebben besloten dat het beter voor mij is dat ik bij Gerald verblijf. Daar is tenminste elektriciteit. Als ik Bolahs spreek wens ik hem een goede reis. Hij zegt maandag weer terug te zijn. Op tijd voor mijn vertrek op woensdag!?!? Ik leg hem uit dat ik dinsdag vertrek. Nu supperen en naar bed.

De laatste woensdag van de week

De laatste woensdag van de week en van mijn verblijf in Oeganda.

Inderdaad slecht geslapen. Ieder keer als ik draai wordt ik wakker van een beetje pijn. Wat een watje zeg. Gerald is brood halen. Ik laat Grace naar mijn pijnlijke plek kijken. Als het maar geen beest is dat naar binnen gekropen is zegt ze. Een soort van rups. Dan moeten we er parafine op doen.

Na het douchen en voor het ontbijt staat de timmerman op de stoep. Hij vraagt om pen en papier. Een rolmaat heeft hij wel bij zich. Na het meten brengt hij zijn briefje naar de glaszetter. Die maakt een prijs en snijdt het glas voor hem op maat. Maar ruim na het ontbijt zit hij nog steeds te discussiëren waarom Afrikanen zich niet verder ontwikkelen en vooral de kennis van de Chinezen gebruiken. Als zo op het gemaak een klus doet, weet ik wel waarom.

Na het ontbijt ga pak ik mijn rugzak. Discussieer nog even mee en ga dan op. Weg naar Bolahs huis. Vandaag is de prijs van de bodaboda 5000 Ugx. Die hadden we nog niet gehad.

Na een warm welkom duik ik de badkamer in. Wil wel weer eens een scheermes op mijn gelaat voelen. De vrouw van Bolahs en Bolahs zelf kijken ook naar mijn wond. Op weg naar de kerk stoppen we bij een apotheek. Ik laat mijn wond zien, denk dat ik aangevallen ben door een leeuw. De apotheekster denk anders. Krijg een zalfje en een antibiotica kuur voor vijf dagen. De zalf 2 maal daags smeren. Afwachten maar.

Had vanmiddag gepland de kapotte ruiten bij Gerald te vervangen. Maar natuurlijk loopt het weer anders. Mijn koffer met spullen voor de familie van Gerald staat in de laadbak. Kan ik ze eindelijk geven.

Bij de kerk aangekomen denk ik dat Geoffrey mij met koffer naar Gerald brengt. Helaas. Dan denk ik te gaan lopen. Helaas. Atta die ook meegereden is wil perse met mij lunchen. Vooruit maar weer. Onderweg naar een zeer klein lokaal restaurantje kopen we chapati's. In het restaurant bestelt hij voor mij cola en zelf bonen voor bij zijn chapati's. Bij het betalen doet hij ineens moeilijk als hij 65 eurocent moet betalen. Hij vond het erg duur...... Ging echt een discussie aan. Hoe gênant.

Nu loop ik wel naar Gerald. De koffer is inmiddels afgegeven. Ik verdeel de meegenomen spullen. Ze zijn blij met de schoenen, kleding, caps, sokken, fotoboek van Nederland, voetballen, en wat er verder nog tevoorschijn komt. Daarna aan de slag. Met een te kleine schroevendraaier en een steen als hamer dik ik de kapotte ramen voorzichtig uit de sponningen. Albert en buurjongen Peter helpen. We gaan tussen de enorme regenbuien door. Ook als Grace en Gerald te kerk gaan, gaan wij door. Als het klaar is spelen we nog wat met de bal en drinken daarna thee. Als de kerkdienst gedaan is ga ik erheen. Geoffrey brengt ons veilig thuis. Onderweg kopen we nog ananas, soyabonen, chapati's en nog iets. Er is nog steeds geen elektriciteit. Als ik het goed heb moet er ongeveer 70 euro betaald worden. Zal er eens over nadenken. Bij kaarsen en een olielamp is ook goed te lezen en de tv kon ik toch nauwelijks volgen. Ga nu genieten van een heerlijk geurende ananas. Maar geen plannen voor morgen gemaakt.

Koken

Koken.

Vandaag heb ik besloten te koken. Maar eerst koop ik met Albert een grote zak, en dan bedoel ik ook een grote zak, houtskool. Zo een 2 meter hoog en een diameter van 45 cm. Inclusief bezorging. De verkoopster belt iemand en niet veel later staat er een fiets met de zak houtskool voor de deur. Gerald en Grace zijn er blij mee. De houtskool wordt in de keuken gezet, maar niet bij het kapotte raam. Bij regen zou de houtskool nat worden. Ik denk dat het sowieso beter is om de ramen te laten repareren. Gerald probeert de glaszetter te bellen. Ook hoor ik nu dat er een waterleiding is, maar dat jaren geleden kinderen er iets aan gesloopt hebben. Ook dat wil ik laten maken. Geen projecten op school dan maar projecten bij Gerald. Dankzij een tip van mijn moeder die voorstelde om de deur van de wc te repareren.

Na het ontbijt koop ik met Albert aardappelen, penen, uien, tomaten, paprika's, melk en vlees. Met uitzondering van het vlees en de melk gaat alles per stuk.

Na de lunch gaan Albert en ik aan het werk. Gelukkig zijn de twee dunschillers nog werkend. Dus met vereende schillen we de penen en de aardappelen. Ook de uien moeten eraan geloven. We hebben publiek, kinderen uit de buurt, Ezechiel en Esther bewonderen ons werk. Ook hebben we last van ze. Ze spelen met de schillen. Af en toe trekken ze die van de aardappel.

Gerald is niet in orde. Heeft overdag zeker 5 uur geslapen. Hij heeft een raar hoestje. De medicijnen moeten hun werk nog doen.

Zojuist zijn, onder luid protest, Ezechiel en Esther gebadderd. Nu worden de nagels van de kleine man gekort. Inderdaad gekort en niet geknipt. Tot mijn verbijstering gebruikt Grace een ouderwets scheermes zonder houder. Ze kijkt altijd goed uit zegt ze. Een schaartje of een nagelknipper is niet in huis.

Het is een grote pan met veel uien, penen, aardappel en dus ook veel water. Het duurt 30 minuten eer het aan de kook is. Het vlees doet Grace. Eerst roosteren boven de kolen, dan braden en sudderen. Er is maar 1 houtskool brander, dus leent ze er 1 bij de buren. Na een 50 minuten koken is alles gaar. Afgieten, voor de zekerheid niet boven het gras, maar boven een teil. Stel je voor dat de deksel verschuift ....... Dan een klont boter en wat melk erbij en roeren maar. Met de hulp van Albert is het een geslaagde maaltijd geworden. Koken op houtskool blijft lastig. De buurjongen Peter eet twee volle borden leeg. Van de grote pan is weinig meer over. Koken geslaagd. Nu kan Albert alleen hutspot maken.

We gaan vroeg te bed. Ik heb behoorlijk last van vermoedelijk een insectenbeet net naast mijn rechteroksel. Morgen maar naar de apotheek. Zal ook wel een belevenis zijn.

Naar het nieuwe taxipark in Kampala.

Naar het nieuwe taxipark in centrum Kampala.

Bij het wakker worden hoor ik al diverse activiteiten in en om het huis. Als ik mijn kamer uitloop is Grace de vloer aan het dweilen. In ieder geval lijkt het vod op een dweil. Albert is het gras aan het ontdoen van bladeren en doet dit met een ouderwetse takkenbos. Gelukkig is het hier nooit herfst, dan zou het een heel vervelende klus zijn. De buurjongen poetst de pannen. Gerald zit op de bank. Als Grace gereed is met de eerste klus warmt ze water voor mijn douche. Onderwijl loop ik met Albert mee om wat ontbijt ingrediënten te kopen. Brood en bananen. Ik koop eieren. Kosten 9 eurocent per stuk. Ik sla 90 eurocent stuk. Ook koop ik een tandenborstel en -pasta. Die zijn nog bij de pastor. Lekker douchen in de buitenlucht. Zeep en een handdoek liggen al klaar. De teil met water ook. Genieten maar in de warme zon.

Beboterd wit casino brood met banaan. En een gekookt eitje. Net als we op het punt staan van vertrekken komt sister Grace aan met een jonge man. Die worden ook gevoederd. Wij gaan op weg naar een taxi die ons naar centrum Kampala brengt. Het is een flinke afstand, betalen in totaal nog geen euro. De chauffeur heeft moeite zijn busje vol te krijgen. Dus veel getoeter en veel gestop. We stappen vlak bij de oude taxistandplaats uit. En lopen het laatste stuk. Ik wil graag een paar mooie plaatjes schieten van de ogenschijnlijk ongeorganiseerde bende. We vinden een duister restaurantje op de eerste verdieping van een smoezelig pand. We bestellen African tea en African coffee. De serveerster moet eerst navragen of ze dat wel hebben. Even later komt ze terug met koffie en thee. Komt weliswaar allebei uit Afrika maar voldoet absoluut niet aan de kwalificatie die wij stellen. Genieten van de hete drank en ik van het uitzicht. Er gebeurt van alles op zijn mega taxi park. Opstoppingen, volstouwen van taxi's, verkopers van van alles en nog wat, mannen die autobanden wassen in het open riool om ze te verkopen, botsingen, boze chauffeurs en boze klanten, chauffeurs met haast, chauffeurs die geduldig wachten tot hun taxi vol is, en nog veel meer. Op de weg terug spreken we met Bolahs af in restaurant Shaka Zulu. Het laatste stukje gaan we met een bodaboda. Gezellig met zijn drieën. Is wel krap, vanwege mijn rug zak zit ik achterop. Tegen de bagagedrager aan. En die voel ik bij iedere hobbel. Gelukkig is het niet ver. Shaka Zulu is net als de serie een aanrader. Het eten is er heerlijk. Ik bestel vis in pindasaus met chiapatti. Je krijgt er een liter sap bij. Genieten. Te laat merk ik dat er Internet is. Dus als we terug gaan met Bolahs auto laat ik mij afzetten in de buurt van Red Chilli. Terwijl de rest naar de kaart gaat, internet ik er vrolijk op los. Het lukt zelfs om een paar foto's te plaatsen. Het Facetimen met mijn moeder gaat echter lastiger. Zij heeft beeld en ik beeld en geluid. Hoor en zie haar, maar zij hoort mij niet en dan is het lastig Facetimen.

Probeer ook de jongens te Skypen, die zijn helaas niet bereikbaar. Na een heerlijke mok echte African coffee en een praatje met een Afrikaanse die souvenirs verkoopt ga ik op de weg terug. Ook al een uitdaging. Het is hier echt donker. Eerst een slecht pad omhoog naar de weg. Dan een donkere weg langs een ziekehuis voor mentaal minder bedeelden. Vroeger heette zoiets een gekkenhuis. Verderop neem ik de korte route. Naar beneden tussen de hutten door. Ik weet gelukkig al aardig de weg. Niet veel later sta ik veilig en voldaan bij het huis van Gerald. Het eten is bijna klaar. Grace heeft voor mij nog een potje sprinkhanen gekocht. Erg lief, temeer daar ze niet goedkoop zijn. Als we het avondeten achter onze knoop hebben, komt Gerald thuis. Hij vindt geen hond in de pot. Na het eten wordt er gezongen. Aan mij wordt ook een lied gevraagd. Mij schoet geen religieus lied te binnen. Dus leg ik uit dat ik een kinderlied ga zingen, ondersteund met gebaren. Het wordt "in de maneschijn klom ik op een trapje naar het raamkozijn". Het wordt enorm gewaardeerd en iedereen doet mee. We lachen en eindigen met een gebed.

Het is nog steeds warm. Daadoor val ik moeilijk in slaap.