Tweede zondag in Kampala

Tweede zondag in Kampala.

Allebei de kakkerlakken zijn dood. En ik ben niet opgegeten. De dode kat heb ik gezocht, maar niet gevonden. Wel trof ik zeker 10 puppy's aan in een schuurtje dat op instorten staat. Er lopen drie honden op de compound. Twee vrij jonge reuen en een teefje dat duidelijk in de zoog periode is.

Brood met hagelslag en limoenthee. De rest van de familie bereidt zich voor op de kerk. Ik ga later om de foto's van de graduation op de pc van de pastor te zetten. Met Emma bespreek ik zijn toekomst plannen. Hij wil bij het ICC In Den Haag werken. Voorlopig heeft hij een advies bureautje met een vriend. Ze geven advies aan mensen die grond willen kopen of verkopen. Hij houdt kantoor in een container van 3x3 meter.

Met hem zoek ik een bodaboda. Deze keer komt de prijs uit op 4000 Ugs. De prijs wordt steeds lager. Eerst 7000, toen twee ritjes van 6000 en nu 4000. Moet wel zeggen dat deze chauffeur de weg niet wist. Ik gelukkig inmiddels wel. Kon hem moeiteloos de weg wijzen. En dat in een ongeorganiseerde drukke stad als Kampala. Best een goede actie.

Om de computer aan te zetten moet eerst het verlengsnoer aangesloten worden. En daar zit geen stekker aan. Dus eerst de ontgrendeling met een schroevendraaier gedeblokkeerd en toen twee losse draadjes in het stopcontact. Het maakt af en toe wel een knetterend geluid. Ik ben de enige die zich daar zorgen over maakt. De foto's staan snel op de computer. Dan loop ik naar Gerald's huis. Grace, de kleintjes en Albert zijn thuis. Albert ging niet naar de kerk omdat zijn haar er niet uitzag. Viel mij niet op. Hij wilde voor de kerkdienst naar de kapper, maar Gerald had geen geld achtergelaten. Ik stel voor om samen naar de kapper te gaan. Zo gezegd zo gedaan. Wat onwennig gaat de tondeuse in mijn haar. Maar uiteindelijk ziet het er best redelijk uit. Missie geslaagd. Iedere cent van de 60 eurocent waard.Onderweg kopen we een ananas. Altijd lekker.

De lunch bestaat uit milletbread, gedroogde vis en een soort spinazie. Vooraf wordt er gebeden, zoals bij iedere maaltijd. Er wordt niet gedankt. Bij ieder huisbezoek wordt er gebeden en vaak gezongen. Bij het afscheid hetzelfde ritueel. Ook nu eet ik alleen. Gerald heeft een vergadering, Grace en de kinderen eten op een mat naast de keuken. Blijft een cultuur verschilletje. Ook dat went.

De middag breng ik door met een puzzeltje, mijn I-pad en mijn camera. Esther en Ezechiel vragen ook veel aandacht. We lachen veel en genieten van elkaars aanwezigheid. Top middag. De opladers leveren hun geld op. Alles is weer vol.

Tegen donker komt Gerald thuis. Met iemand van de kerk, die blijft eten. Ik twijfel of ik blijf eten. Wil niet heel laat achter op de bodaboda naar het huis van Bolahs. Maar Gerald zegt dat ik bij hem blijf slapen. Ook goed. Niets loopt weer zoals verwacht. Wat kan ik hier verbazend goed mee omgaan. Dus eindelijk in Gerald's huis slapen. Dat wordt morgen buiten douchen met een teiltje warm water. Maar eerst eten. Vis, rijst (die twee x bekeken is op steentjes door Albert, daarna gekookt), gebakken kool en milletbread. Lekker hoor. Ik kan al aardig meekomen met het gesmak en praten met volle mond.

Bij het afscheid van de bezoeker wordt eerst meerstemmig gezongen en dan bidt iedereen dwars door elkaar heen. Zo kan het dus ook. Dat bidden duurt bij de latst stoppende zeker wel 5 minuten. Alles en iedereen is gezegd en er wordt voor alles en iedereen bedankt. Daarna iedereen een hand geven. Blijft bijzonder.

Lig nu onder de klamboe. Truste.

Graduation

Graduation.

Gisterenavond laat kreeg ik te horen dat mijn aanwezigheid bij de graduation van Emmanuel, de oudste zoon van Bolahs, zeer gewaardeerd wordt. Dus waarschijnlijk geen voetbalwedstrijd Oeganda-Ghana in het Nelson Mandela stadion. Gerald zou vandaag informeren naar kaartjes.

We gaan vroeg op pad. De wekker staat op. 07:00 uur. Scheren en douchen. Dan wachten op de graduant. Snel een foto van hem gemaakt voor het huis. Dan met Bolahs en Emmanuel op weg naar KIU, Kampala International University, Emma vraagt of ik 70.000 ugx heb. Hij moet zijn pak omwisselen en kwam dit bedrag tekort. Ik wil dat wel betalen ook omdat ik weet dat zijn vader het geld niet heeft. Terwijl hij onderweg zijn pak gaat wisselen gaan Bolahs en ik lunchen in Kampala. We lopen een obscuur gebouw in en lopen een trap met kapotte plavuizen op. De trap zou zo maar kunnen leiden naar een Aziatisch opiumkot/hoerenkast/illegale goktent. Maar we komen in een "restaurant" dat op zaterdag geen eten verstrekt. Dus de obscure trap weer af. Iets verderop een restaurant dat zelfs voor Bolahs niet schoon genoeg is. We eindigen bij restaurant Rose. Ziet erg lokaal uit. Je wijst aan wat je wilt eten en dat wordt opgeschept en naar je tafel gebracht. Voor mij chapatti's en spaghetti. Toe heerlijke African spicey coffee.

Op naar de graduation. Het is er letterlijk een drukte van belang. Overal woorden slingers, harten en andere versierselen in bonte kleuren verkocht. Na de uitnodiging te hebben laten zien kunnen we naar binnen. Eerst nog checken of Emma's naam in het graduation jaarboek staat. Na enig zoeken staat hij in het addendum. Er waren wat problemen met stukken die kwijt waren. Op het nippertje was alles toch geregeld. Bij de ingang moet je fotospullen en rugzakken in leveren, jammer. Im laat mijn rugzak met camera vallen. Later blijkt mijn beeldscherm de val niet overleefd te hebben.

Tientallen grote partytenten staan op het terrein. De organisatie is goed geregeld. Jongens en meisjes in groene t-shirts brengen je naar je tent. Vandaar zie je weinig tot niets. In het begin veel lawaai. Een dansgroep uit Karamayong is aan het dansen onder luid geschreeuw van een vrouw die denkt te zingen. De slechte luidsprekers maken het er niet beter op. Het doet gewoon pijn aan je oren. Na dit entertainment begint de ceremonie. Eerst worden de hoogwaardigheidsbekleders voorgesteld. De verschillende afstudeerrichtingen hebben verschillende gekleurde accessoires over hun jurk. Ook zijn ze op kleur in een tent ingedeeld. De kleur van Emma is paars met groen. In het boekje staan alle afgestudeerden. Zeker wel duizend. Per afstudeerrichting en per studie worden de namen opgelezen. Ze staan dan op en aan het eind zegt de rector magnificus dat ze geslaagd zijn voor zowel gedrag als studie. Alleen de cum laude geslaagden komen naar voren en krijgen een plaquette. Ook de naam Onyango Emmanuel wordt genoemd. Missie geslaagd. De studie recht geniet nog met elkaar na. Dan op naar de foto's. In verschillende tenten beconcurreren de fotografen elkaar. Emma kiest er een uit. Hij gaat eerst alleen, dan met zijn vader en tenslotte gaan we gedrieën op de foto. Apart gevoel geeft het mij. Op de foto op zo een speciaal moment. De meesten gaan met hun ouders.

Geoffrey zit achter het stuur en brengt ons naar een Indiaas restaurant. Hij blijft in de auto?!?! En wij gaan lunchen. Ik maak wat foto's van pa die zijn zoon officieel feliciteert. En van het lekkere eten. Ik eet pittige viscurry met naanbrood. We zitten op de eerste verdieping aan een vrij drukke weg die naar het stadion leidt. Volop bodaboda's met geweldig uitgedoste mensen, velen met vuvuzela's en fluitjes. Zij gaan wel naar de match tegen Ghana. Jammer genoeg ga ik niet. Te laat. Na de copieuze lunch rijden we naar Gerald's huis. Het ziet er zwart van de mensen. De Keniaanse pastor (heel bijzonder, hij stottert als hij gewoon praat en hij niet stottert als hij preekt), Barnabas, Atta, Musee, een mij onbekende en Gerald zitten in de kamer. De schoenen stonden netjes buiten voor de deur. Met ons vieren een huis vol mannen. We drinken wat en nemen Atta, de Keniaanse pastor en Atta mee. Beetje proppen maar daar ben ik wel aan gewend. Eindelijk naar huis. Lekker relaxen. Diverse wegen zijn afgezet ivm de match. Het is nog drukker dan normaal in Kampala. Auto's staan willekeurig naast de weg geparkeerd. Om maar dicht bij het stadion te staan. Thuis aangekomen is iedereen benieuwd naar de foto's. Ze zijn aardig gelukt, Emma is een gewillig slachtoffer. Natuurlijk wil Faith ook op de foto. Dan maar gelijk alle kinderen en Brenda gekiekt. Ik neem de tijd. Maar blijkbaar is het de bedoeling dat we weer weg gaan. Bolahs had wel iets gezegd dat we de stad uitgingen, maar ik dacht dat dat overgewaaid was. Niets gaat hier zoals je gepland of gedacht hebt. Bolahs, de Keniaanse pastor (die wat spullen meeneemt), Atta en gelukkig Emma. Ik vrees met drie kerkganger dat we naar een kerkdienst gaan. Maar waarom gaat Emma dan mee? Ik verneem dat we naar Luwero gaan. Halverwege stapt, tot mijn spijt, Emma uit. Wij gaan verder. Tot mijn opluchting gaan we het pad op naar Barnabas College. We gaan op bezoek bij de hoofdmeester. Daar waren Albert en ik afgelopen zondag ook. We eten er uitgebreid. Voor de eerste keer eet ik yams. Lijkt op aardappel. Na het eten laten we de Keniaanse pastor achter. We weten via de zoon van de hoofdmeester dat de Ugandan cranes gewonnen hebben. Na een lange dag komen we om 22:30 uur thuis. De kleine man heeft geen koorts meer. Hij hoest nog wel flink. Ineens zie ik een muis in huis lopen. De kat is gisteren mogelijk overleden, dus als de kat van huis is, ....... In mijn slaapkamer vind ik 2 kakkerlakken. Welterusten.

Toch gelukt

Toch gelukt.

Mijn wekker gezet om bijtijds naar Gerald te gaan. Dacht om 08:15 uur. Maar toen ik gedoucht had, was er nog niemand in de kamer. Keek op de klok, 06:45 uur, wel erg vroeg. Dus maar wat gepuzzeld. Om 08:00 uur hoor ik beweging. De vrouw van de pastor en hij zelf zijn uit de veren. Mijn rugzak is al gepakt. Voor ik de bodaboda pak koop ik een brood en margarine. Dan kunnen we bij Gerald ontbijten. Helaas de hagelslag in mijn koffer laten zitten. Als ik bij de weg kom zwaait een bodaboda rijder mij toe. Het blijkt dezelfde te zijn als afgelopen zondag. Dezelfde prijs, bijna 2 euro. Onderweg maak ik opnames met de Gopro. Ben benieuwd naar het resultaat.

Het weerzien met Gerald is ontroerend. We zijn blij elkaar weer te zien. We vallen elkaar in de armen. Kijken elkaar in de ogen en stralen allebei van geluk. Grace maakt ontbijt. Ik blijk maisbrood meegenomen te hebben. Ook lekker. Er wordt pindakaas op gesmeerd. En er is milletbrij. Ook lekker. En verse popo (papaya). Ook lekker.

We kletsen en bekijken foto's. Esther en Ezechiel willen ook alles zien. Grace is druk met het huishouden. Van Gerald hoor ik dat Marian, van de voormalige stichting, hem had laten weten dat ik 2 weken naar Oeganda zou komen. Van mij mag zij alles weten, als ik van hen maar niets meer hoef te weten. Zo, dat is er uit.

In de middag hebben we gerust. Gerald was moe van zijn trip. Voor mij is er een kamer vrijgemaakt. Ik relax wat. Daarna heerlijke ananas gegeten. En African tea. Koffie krijg je maar zelden bij mensen thuis. Is blijkbaar een luxe artikel. Een flinke bui komt naar beneden. Maar een uur later schijnt de zon weer in alle hevigheid. Als ik op mijn slippers naar de wc loop, sop ik in het natte gras. Tussen het natte wasgoed door. De deur die vorig jaar nog scheef in zijn scharnieren hing staat nu naast het gebouwtje. Een voordeel is wel dat ook claustrofobische personen naar de wc kunnen. En je hebt vrij uitzicht. Waar heb je dat.

Om 17:00 uur begint de kerk. Ik besluit om deze keer de hele dienst bij te wonen. Bereid me voor op een lange dienst. Het eerste uur wordt er fanatiek gezongen. Ik volg de tekst die op een laken geprojecteerd wordt. Daarna een preek van een uur die in het Engels gegeven wordt en simultaan vertaald wordt in het Luganda. Dan nog wat zingen en buiten handen schudden met de hele gemeente. Vandaag was het, in tegenstelling tot zondag, geen full house.

Op de weg terug komen we in een vreselijke file. De hele weg staat vast. Auto en bodaboda's passeren links en recht. Met het verkeer mee en tegen het verkeer in. Een totale chaos. Twee uur later zijn we thuis. Te laat om eten te koken. Voor mij geen probleem. Ik krijg vers fruit, brood en thee.

De kleine man heeft koorts. Maar er is geen thermometer in huis. Dus maak ik reclame voor Kruidvat. Leg uit hoe de digitale thermometer werkt. Na enig gestuntel blijft de kleine 39.1 te hebben. Hij krijgt de verstrekte medicijnen en wat drinken.

Voor mij is het bedtijd. Met behulp van mijn gratis ANWB fietslamp vind ik de weg in het donker. De rekening van de elektriciteit is nog steeds niet betaald.

Neushoorns

Neushoorns.

Gisterenavond heerlijk gegeten, nee heerlijk gedineerd. Want zo mag je dat wel noemen in deze accommodatie. Pompoensoep vooraf, als hoofdgerecht tilapia gevuld met feta en honing/komijn aardappelen met groente en rijst, dit alles gelardeerd met een heerlijk sausje, als nagerecht een flensje gevuld met vers fruit. Dit alles laat ik mij smaken met een tusker biertje. Het geserveerde passion fruit sap is ook niet te versmaden. En dan de omgeving, de woud geluiden van vogels, krekels en apen, genieten in optima forma.

De African coffee laat ik bij het kampvuur serveren. Gezellig geklets met Oegandezen. Daarna mijn familie geskyped, Wessel, Duco en mijn moeder. Heel bijzonder om ze een werelddeel verder te zien en te horen.

Vanmorgen bijtijds op, we willen naar het neushoorncentrum. Voor een neushoorntracking. Heerlijk geslapen in een top banda. Op de enquête alles excellent ingevuld. Daarna nog van de hete douche genoten.

Isaac ontbijt niet mee. Alleen twee Duitse meiden zitten aan het ontbijt. De andere 8 Duitsers komen wat later. Sap, African coffee, vers fruit, toast met roerei, laat de dag maar komen. Als we vertrekken is het nog heerlijk koel. In twee uurtjes rijden we naar het neushoorn park. De weg wordt af en toe geblokkeerd door bavianen, neushoornvogels, grote spinnen in webben over de hele breedte van de weg. Gelukkig zijn de spinnen door ervaring wijs geworden, ze bouwen op hoogte. Je kunt er onderdoor rijden. Opeens staat er een beladen truck op de weg. Vijf mannen proberen hem voort te duwen. Verhitte koppen staren ons aan. We kunnen er met moeite langs. De chauffeur vraagt of wij hem kunnen slepen. Dat ziet Isaac niet zitten. Dat gaan we namelijk nooit redden.

Bij Masindi rijden we weer op asfalt. Rijdt een stuk prettiger. We bestellen onze lunch vast bij een restaurant langs de weg. We spreken af dat we bellen als we op de weg terug zijn. Om bij het neushoorn centrum te komen moeten we toch echt weer van het asfalt af. Het is slechts 7 km. Binnen de poort nog ongeveer zo een zelfde afstand. In de voorlaatste bocht op 400 m van het vertrek zien we een paar neushoorns in het dichte struikgewas. Dat wordt niet ver lopen. Er staat al een hele groep klaar. Allemaal in lange broek en daar kom ik aan in mijn shorts. Omdat het maar een stukje lopen is laat ik het maar zo. Na enige uitleg door een ranger gaan we op pad. Maar niet te voet. We gaan per auto naar het vertrekpunt. Als ik het mij goed herinner is het volgende gezegd:

Het terrein is 70 km2, er leven 15 neushoorns waarvan 3 volwassen mannen. Het zijn witte neushoorn. Dat is echter de naam en niet de kleur, die is grijs. De zwarte neushoorn wordt niet gefokt. Die is te agressief. Dan zouden er geen trackings gedaan kunnen worden. Wordt een neushoorn agressief, ren niet weg maar ga achter een boom staan. De neushoorn is in 1983 uitgestorven in Oeganda. Met dit centrum wordt er gewerkt aan een terugkeer van de neushoorns in het wild. De rest heb ik niet opgeslagen.

We rijden langs de eerder gesignaleerde neushoorns. Maar ja, je gaat tracken of niet. Deze zijn te simpel te vinden. Met een groep van 12 gaan we met ranger op pad. Ondanks mijn korte broek en t-shirt (en jawel ook wandelschoenen) heb ik het lekker warm. In ganzenpas volgen we de leider. Na een tocht van 10 minuten door kreupelhout en her en der bomen en struiken komen we bij 2 luierende neushoorns. Een moeder en haar jong van 10 maanden. Ze liggen lekker in de schaduw. Toch weer een bijzondere ervaring. Op 9,5 meter afstand van deze prachtige dieren. Je snapt niet dat ze vanwege hun hoorn, waar met name in China medicijnen van gemaakt wordt, gestroopt worden. Een kilo poeder levert ongeveer 60.000 Us$ op. De moeder komt even overeind om te kijken wat er aan de hand is. Het jong kruipt wat meer tegen zijn moeder aan. En wij schuiven ook wat naar elkaar. Niet uit angst maar om goede foto's te maken. Er is gelukkig geen gedrang. Als we om de bebossing lopen om de dieren van de andere kant te zien duikt ineens de vader op. Wat een mastodont, 3000 kg kracht. Hij houdt de boel in de gaten. Loopt over geringe afstand heen en weer. Blijft vooral in de schaduw. Deze vader is de baas van alle rino's in het park en heeft jongen bij verschillende wijfjes. Verdeeld zijn aandacht goed. Want hier zou gevaar kunnen zijn en hij is er om zijn familie te verdedigen. Als we richting hem lopen vindt hij het genoeg. Hij komt onze richting uit. Best spannend. De groep splitst in tweeën. De ranger heeft de zaak onder controle. We schieten nog wat foto's en verlaten de neushoorns. Een super ervaring wijzer.

Terug bij Isaac rijden we naar onze lunch die we nuttigen in de schaduw van een mango boom. Op naar Kampala. Onderweg koopt Isaac houtskool. Twee flinke zakken van een meter hoog en 45 cm in diameter. Het overal langs de weg verkocht. Er wordt volop op houtskool gekookt, zo ook bij Gerald en Bolahs. Opeens begint het olielampje op te lichten in krijg visioenen uit het verleden met Gerald over een lekke radiateur, lekkende koppelingsvloeistof, gebroken bladveer. Als we tanken willen we olie kopen. Helaas. Pas bij de derde benzinepomp wordt olie verkocht. Probleem opgelost. Thuis bij de pastor aangekomen is alleen Brenda met de kleine man thuis. Bolahs is voor een check naar het ziekenhuis en zijn vrouw is werken. Ik ga buiten in de schaduw zitten en wacht op betere tijden.

Die komen vanzelf. Hoewel........ Bolahs komt aan met een andere pastor. Hij vertelt dat de elektriciteit is afgeschakeld, omdat hij de rekening niet kan betalen. Hij kan begrijpen dat ik dan elders wil verblijven. Geen elektriciteit is wel lastig maar in Afrika geen probleem. Voor mij dus ook niet. Ook vertelt hij dat de vraag die hij mij via de mail gestuurd had over non-hodgkin over hem ging. Moet dit even tot mij door laten dringen.

Uit het niets zegt hij dat we vanavond uitgenodigd zijn bij een vrouw van de kerk. Om te komen eten. Ik heb toch niets anders te doen en we gaan samen met nog twee mannen op toernee. Ergens in Kampala, via de allerslechtste "weggetje" komen we ergens. Het lijkt wel een soort van township. Met een normale auto kun je hier niet rijden. Het lijkt meer een mountainbike parcours van de buitencategorie. Bolahs belt en de vrouw komt ons ophalen. We komen aan bij een hutje. Veel kinderen, de vrouw en haar man hebben er zeker 6 tel ik. Meteen wordt er een DVD Afrikaanse gospel muziek opgezet. We krijg rundvlees in een heerlijke jus met rijst en chapatti's voorgeschoteld. Het is heerlijk en je voelt je zo welkom. Wat een gastvrijheid.

In het donker aanvaarden we de thuisreis. Ondanks de slechte verlichting van de auto komen we zonder brokken weer thuis. In huis branden kaarsen. Zo ook in mijn kamer. Wat nakletsen en naar bed. Morgen naar Gerald?

Nog een game drive

Nog een game drive.

De eerste nacht dat ik slecht geslapen heb. Voornamelijk door de warmte. Om 21:30 uur ging ik te bed. Om 02:00 uur klaar wakker. Om 02:15 uur een tropische regenbui. Uiteindelijk heb ik de klok van 03:30 uur nog bekeken. Werd wel wakker van de 2 wekkers. De koffer was al gepakt. Plassen, tandenpoetsen, kattenwasje en mijn ontbijt ophalen. De betrouwbare Isaac staat al klaar met zijn Toyota Hiace. Naast hem staat een busje met een lege accu. Verderop staat een busje met een lege band. Maar wij kunnen op toernee.

Bij de pont is het drukker. Wij lijken de eersten te zijn, maar een Pool haalt ons met een bloedgang in. Al met al rijden we om 07:00 uur het park in. We gaan vandaag voor de leeuwen. Dus we rijden meteen door naar de hoek waar er gisteren gezien zijn. We delen de cheese sandwich. Het is bewolkt en er liggen veel plassen op de modderige wegen. We zijn duidelijk minder wild dan gisteren. Liggen waarschijnlijk bij de kachel op te drogen.

Opeens zien we sporen van een leeuw op de weg. Zelfs voor een Nederlander te herkennen. We volgens het spoor ongeveer 1500 meter. Dan gaat de leeuw de weg af. Wij kijken om ons heen. Wel veel gieren in verschillende bomen. Volgens Isaac een teken dat de leeuw een prooi te pakken heeft. Maar geen leeuw te spotten. We blijven zoeken. Zien ineens wel veel wild. En ook de temperatuur loopt weer op naar zo een 30 graden. Zal de hoogtepunten noemen. Giraffen (letterlijk en figuurlijk het hoogtepunt), drie jakhalzen, een uiterst zeldzame vogel met poten, vleugels en een snavel, geen leeuwen.

Op de weg terug naar de pont zien we weer sporen op de weg van een leeuw. Isaac geeft niet op. Op enig moment staan er mensen vanuit 4 busjes te turen naar iets dat ze graag willen zien. Ineens denken sommigen leeuwen te zien. Uiteindelijk besluit Isaac off road te gaan, gevolgd door een tweede busje. Op de plek waar men de leeuwen wilde zien renden twee jakhalzen weg. Lijken niet op een leeuw, zelfs niet in kleur. Toch moeten er in de buurt leeuwen zijn. We rijden verder de savanne op. Kan ons 150 Usd kosten. Verder en verder raken we van het gebaande pad. Ineens staan we op meters afstand van 2 leeuwinnen in de schaduw van een boom naast een poeltje. Dan maar leeuwinnen. De koning der dieren is toch specialer, maar helaas. Dan maar de vrouwtjes. Snel wat foto's geschoten en terug naar de weg. Daar staan inmiddels drie voertuigen. Gelukkig geen rangers. Als we vertellen wat we waar gezien hebben geven de drie busjes gas. Wij gaan meer dan tevreden.

Niet veel later worden we weer voorbij gevlogen door de Polen. In het park gebeurde dat al twee keer eerder. Hebben thuis geen racebaan denk ik. Als laatste zien we giraffen genieten van de blaadjes van de acacia. Deze plant heeft enorme stekels. De vruchten worden door insecten gegeten door een gat in de harde schil te maken. Dat gat zorgt er weer voor dat de wind fluittonen opwekt, die de giraffe naar de acacia leiden. Vervolgens prikken de Insecten op de tong van de giraffe om hem weer weg te jagen. Vreemde vorm van symbiose.

Voldaan nemen we de pont van 11 uur. Ik bestel mijn lunch en Isaac gaat zijnsweegs.

Vanmiddag naar de top van Murchison Falls. Dan naar de laatste overnachtingsplaats van deze safari. Nu eten en ff relaxen. Als verrassing heeft Isaac geregeld dat de onderweg gekochte ananas voor mij geslacht wordt. Als toetje. Hmmmmmm, heerlijk. En vooral lief.

Vroeg In de middag gaan we weer op toernee. Eerst naar de top van Murchison Falls. Dacht dat ik alle slechte wegen wel gehad had inmiddels. Hoewel ik deze weg 6 jaar geleden ook gereden ben, maar in plaats van onderhoud hebben de weg eerder verslechterd. De tse-tse vliegen en de temperatuur van meer dan 35 graden Celsius maken de rit er niet prettiger op. De ddt spray helpt niet veel. Het is kiezen tussen twee kwaden. Ofwel opgevreten worden door de vliegen of meer dan zweten in de rijdende sauna. Als we vaart minderen moeten de ramen dicht, want zodra we langzaam rijden vliegen ze massaal door de open ramen naar binnen. De ventilator blijft in lage stand, anders komt er teveel stof naar binnen. Ik geef het maar op en laat mijn raam dicht. Dat zorgt er wel voor dat mijn waterconsumptie een astronomische hoogte bereikt. Ook aan heel slechte wegen komt een einde.

De waterval stort met enorm geweld naar beneden. De spetters vliegen in het rond en vormen een fijne nevel. Best lekker bij deze temperaturen. Niet goed voor de camera. Er is nog een groepje andere toeristen. Puffend schieten we wat plaatjes. Het is te warm om lang te blijven. We hijsen ons weer in de voiture. Nog een kleine anderhalf uur en we zijn bij Budongo. Na een uur begint het woud en voel je dat het afkoelt. Die vervelende vliegen weten dat ook en blijven achter in de zon. Wij kunnen eindelijk de ramen open laten.

Iets na 16:00 uur arriveren we bij een prachtig gebouw midden in het woud. Ik krijg een mooie banda genaamd Mahogany. Hij is ruim en voorzien van alle gemakken. Mooie badkamer met zeep en aparte douche met warm water, een urinoir en een gewone wc, luchtverfrisser, zaklamp, paraplu, slippers, en wat al niet. In de avond wordt de klamboe uitgevouwen en de ruimte muggenvrij gemaakt.

In het hoofdgebouw is internet. Alles weer bijwerken maar.

Game drive

Game drive.

Het was nog lang warm in mijn banda. Twee wekkers gezet en onder de klamboe. Proberen te slapen. Schrok om 06:15 uur wakker, heb de eerste wekker gehoord de tweede niet. Snel tanden gepoetst en geplast. Daarna mijn ontbijt opgehaald. Mijn besteling van een kaas sandwich, een pindakaas sandwich en een banaan stonden al klaar. Net als Isaac.

Vandaag is de dag: op safari. Of zoals het in goed Nederlands heet: game drive. Isaacs doel is bereikt, we zijn als eerste bij de pont. Er staan verder wat Duitsers, Engelsen en Tsjechen. De pont is niet vol, toch gaat om 07:00 uur de vlam in de pijp. We steken de Nijl over. Aan de noordkant is het savannelandschap. Aan de zuidkant is het vooral bos. Als we landen gaat het dak omhoog. In deze 10 persoons Toyota 4WD Hiace bus is er plek genoeg voor Isaac en mij. Ik installeer mijn fotospullen, kom maar op met al het wildlife. Na een paar bochten begint het feest al, giraffen. Een geweldig begin van deze dag. Even later dienen de olifanten zich aan. Wat een kanjers. Het wisselen van de 2 fototoestellen voorkomt dat je steeds objectieven moet wisselen. Alles ligt binnen handbereik gereed. Toch is een manke hyena die de weg oversteekt mij toch te snel af ....... Als excuus kan ik aanvoeren dat ik net een hap van mijn pindakaas sandwich nam. Maar dat neemt niet weg dat ik wel zijn kop boven het gras op de foto heb. Ook een Egyptische cobra schiet te snel het hoge gras in. Verder zien we Oegandese cobs, hartebeesten, oribi's, wrattenzwijnen, bosbok, waterbok, buffels en heel veel soorten vogels.

Het wordt al snel warmer. De temperatuur loopt op naar meer dan 30 graden Celcius. Gelukkig heeft Isaac een doos waterflessen ingeslagen. Bij lake Albert hebben we een break. We laten ons de gisteren gekochte ananas smaken. Zo veel zoeter van die je in Nederland koopt.

Het laatste traject zien we een aantal busjes en landrovers bijeen staan. Dus daar is iets te zien. Iets eerder was Isaac al opgevallen dat alle dieren, zoals giraffen, buffels en allerhande bok-achtigen dezelfde kant opkijken. Dus snel naar de plek des onheils. Heel in de verte zou je leeuwen zien. Isaac zag ze met verrekijker ook. Ik met hulpmiddelen niet. Word toch ouder.

Dus verder op pad. Het is zeker niet druk in het park van bijna 6000 km2. De wegen zijn van klei en af en toe kuilen, geulen en putten. Een waterplas op de weg is verraderlijk. Als er buffels in gebadderd hebben is het een soort ven valkuil geworden. Daar rijden we dus ruim omheen. Een uurtje verder hetzelfde liedje. Afrikaans liedje. Een onrustige groep cobs, buffels andere bokkies, die allen dezelfde uitkijken. Isaac zoekt de omgeving af. Hij vindt leeuwen, ver weg. Ik kan ze weer niet vinden. Ook niet met alle aanwijzingen. Dan zit er maar een ding op. Off road. Tegen alle regels in. Gaan wij samen met een Landcruiser het avontuur aan. De 4 WD gaat zijn weg in de hoop dat we geen onverwachte obstakels tegenkomen. We rijden ver het land in, helaas de vogels zijn gevlogen en de leeuwen ook. Bij het terug oprijden van de weg gaan we bijna op zijn kant.

Nu moeten we opschieten om de laatste pont voor de middag pauze te halen. We vliegen bijna over de putten en kuilen heen. Net op tijd bij de pont. We moeten zelfs even wachten. Maar genieten van de zon en de muziek doe een groepje mannen tovert uit voor ons onbekende instrumenten. Een schoolklas jonge kinderen staat erbij te swingen.

Na de tocht over de woelige baren, word ik teruggebracht bij Red Chili. Samen met de Brabers nuttig ik de lunch. Cheeseburger met bacon en om het Oegandees te maken bestel ik er een chapatti bij. Om 14:00 uur staat Isaac weer op de stoep. Op naar de boot. Het is nog warmer geworden, dus neem extra water mee aan boord. Het lijkt wel een Rijnreisje. Maar liefst 11 Duitsers en deze kaaskop. Net als 2 jaar geleden is Deo de gids. Geen toepasselijke naam voor een Oegandees en dus ook niet voor deze. We gaan 3 uur het water op. Deo doet zijn uiterste best, maar de sfeer van een reisje op de Rijn komt er niet in. We spotten grote en kleine olifanten, wrattenzwijnen, bosbok, waterbokken, buffels, heeeeeeel veeeeeeel nijlpaarden, krokodillen met geopende bek op het land en met dichte bek in het water (en dat met Duitsers aan boord), vogels en insecten, lees tse-tse vliegen en uiteraard de waterval.

Bij terugkomst staat Isaac op de uitkijk. Snel terug naar het kamp, alwaar ik hem trakteer op een kop Afrikaanse thee. Dat is sterke thee met veel melk, gember en pittige kruiden. Hij stelt voor om bij mij te komen zitten bij het avond eten. Wil dan niet eten. Ook niet op mijn kosten. We spreken om 19:00 uur af. Ik eet vis met patat en hij kijkt toe. Heeft al gegeten zegt hij. Ook goed. Na het eten gaat hij weg. Morgen 06:30 uur op pad voor een game drive. Ik praat nog wat met de Brabo's.

Het lijkt vanavond wel open huis. Naast de vleermuizen die door het restaurant vliegen komt ook een nijlpaard grazen. Hij eet de left overs van de wrattenzwijnen die de hele dag grazen, zelfs onder je voeten. Tenslotte komt een ringstaart mangoest buurten. Helaas geen camera bij. Bij het verlaten van het restaurant stap ik bijna op een kikker.

Nu de koffer inpakken. Morgen na de game drive naar de bovenkant van Murchison Falls en verkassen naar Budongo Ecolodge.

Naar Murchison Falls National Park

Naar Murchison Falls National Park.

Al vroeg gaat de wekker. Gisterenavond mijn koffer gepakt. Alles dat niet mee hoeft laat ik in de andere koffer achter. Geschoren zonder spiegel en gedoucht zonder warm water. Als de kamer inloop zegt de vrouw van de pastor: "ik denk dat je zonder ontbijt weggaat. De gids is er al. En er is nog geen brood in huis".

Een wonder is geschied. Het is 08:00 uur en mijn gids is er al. Hij was vroeg, omdat hij de lokatie niet zeker wist te vinden. Hij had geen haast. Dus Jozef, die ook bij de pastor woont, gaat voor brood. Ik breng de bagage vast naar de vrijwel nieuwe bus.

Na een ontbijtje met omelet, gaan we dik op tijd het avontuur aan. Alleen nog even betalen bij Hilda. Ze hebben afgesproken bij een benzinepomp. Helaas, ze staan allebei bij een andere en vervolgens rijden ze allebei naar die andere. Dus dat duurde eventje. Met de credit card ging het ook niet soepel. Zal wel goed komen. Klokslag 09:00 uur gaan we op pad. De gids heet Isaac, spreekt goed Engels en lijkt mij een aangename reisgenoot. Denk dat hij hetzelfde over mij denkt. Alleen het ik Peter.

Tegen twaalf nemen we een break. Lunchen ook maar gelijk. Ik neem chapatti met tonijn. Hij lever en patat. Vanaf Masindi houdt het asfalt op. Dan wordt het eerst klei met hier en daar een put of een kuil, dan wordt het een put, een kuil of een geul. Tenslotte wordt het een put, een kuil en een geul, met af en toe een vlak stuk.

bij de ingang van het park heb ik het even moeilijk. Dit is het eerste park in Oeganda waar ik met goede vrienden geweest ben. Roept herinneringen boven. Even slikken en weer doorgaan. Vanaf de ingang is het nog 2 uur naar Red Chilli Restcamp. We melden ons bij Budongo Ecolodge, waar ik de laatste nacht verblijf. Maar goed dat we dat deden. Er was geen reservering. Snel geregeld en weer verder.

Het wordt, zoals beloofd door Isaac, een gevecht tegen de tse-tse vliegen. Iedere keer als we vaart minderen voor een diepe kuil, komen de steekvliegen massaal naar binnen. Het is te warm om met dichte ramen te rijden. Het is namelijk 35 graden. Het is dus de kunst om de ramen zo lang mogelijk open te houden. Want ieder vlieg binnen is een punt voor de tegenpartij. Ik eindig de strijd met 3 prikken. Isaac heeft verloren, die heeft er veel meer.

Bij Red Chilli is het weer even slikken. Gelukkig krijg ik niet exact dezelfde banda als 6 jaar geleden. Het is een hutje met twee bedden, geen water en geen elektriciteit. Er zijn kaarsen en een doosje lucifers. Hoewel, 1 lucifer. Lijkt me wat weinig. Als ik bij het restaurant vraag om een doosje lucifers krijg ik als antwoord dat hij wel een aansteker heeft voor 80 eurocent. Ik heb maar een paar lucifers nodig en na enig aandringen krijg ik er een stuk of 10.

Back to basic. Er is een toiletgebouw met wc's en koude douches. Eerst maar een sodawater nuttigen. En het stukje van vandaag schrijven. Isaac gaat op zoek naar een slaapplaats, want hij vindt het hier te duur. Volgens mij 15 Usd per nacht.

Bij het foto's maken kom ik een Brabants stel tegen. Ze zijn op een lange reis van 10 maanden die in Oeganda begonnen is. Na een geanimeerd gesprek ga ik douchen. Een heerlijke douche. Het water is niet heel koud. Vervolgend hijs ik mij in een lange broek en trui met lange mouwen. Om de muggen het wat moeilijker te maken en mijzelf ook. Want het is nog steeds erg warm.

In het restaurant bestel ik uit het keuzemenu van drie, de homemade pie. Na mijn bestelling komen de Brabanders binnen. Mijn keuze is al van het menu gehaald. Op.

Ze komen bij mij aan tafel zitten. Het wordt een gezellige avond. Veel gelachen. Nu naar de warme hut. Morgen om half 7 naar de pont. Giraffes here I come.

Zondag in Kampala

Zondag in Kampala.

Net als gisteren regende het stevig zo tegen de tijd dat ik wakker wordt. Er zijn al flink wat activiteiten in en rond het huis. Er wordt gepoetst en geveegd, ontbijt gemaakt en gegeten, tv gekeken naar sneeuwige beelden en gehuild om een warm bekertje babyvoeding.

Als ik de kamer binnenloop wordt meteen gevraagd of ik meega naar de zondagsdienst. Heb eigenlijk geen zin en probeer er onder uit te komen. Ga eerst mijn spullen herorganiseren. Op enig moment gaan de pastor en kerkelijke aanhang op pad. De zonen en ik blijven achter. Na mijn ontbijt met omelet ga ik douchen, uiteraard koud. Zet vervolgens wat accu's onder lading. Ga dan toch maar met een bodaboda naar de kerk. Betaal nu ipv 7, 6 Ugs. De bestuurder wil meteen telefoonnummers uitwisselen. Dan kan hij mij overal heen brengen. Niet gedaan.

Heb het laatste uur van de dienst meegemaakt. Grace, Albert, Esther en Ezechiel zijn er ook. Aan het einde van de dienst wordt er geld gevraagd voor een huwelijk dat aan het einde van de maand gesloten gaat worden. Er is ongeveer 300 euro nodig. Uiteindelijk brengt de gemeente het geld bij elkaar. De donaties variëren van 33 eurocent tot 25 euro. Naar draagkracht denk ik. Nu wacht ik op een dongel voor internet op de pc van de kerk. Bolahs heeft mij gevraagd goedkope vluchten te zoeken naar Lumumbashi en Accra. Zal wel ff duren eer de dongel er is.

Toch maar besloten om samen met Albert een WiFi spot te vinden. W e komen terecht bij ....... Red Chilli. We drinken een koud drankje. Het is zonnig en warm, dus we blijven binnen. De code is nog hetzelfde. Mijn I-Pad heeft toegang tot het Afrikaanse web. Snel wat op de blog gezet. Leuk dat er reacties op gezet zijn. Voor mijn lieve moeder: een matatu is de naam in Afrika. De Oegandezen noemen het gewoon taxi. Maar dat is voor ons weer verwarrend. Kort en goed, het is een Toyota busje voor maximaal 14 personen. Het 5 rijen banken, de bestuurdersrij meegerekend. Ze rijden vaste routes. Het is de taak van de bijrijder om de taxi zo vol mogelijk te hebben/houden. Hij roept continu de eindbestemming en probeert mensen aan boord te krijgen.

Bolahs heeft mij gevraagd wat vluchtprijzen te checken. Hij gaat in december naar Lumumbashi en Accra. Als ik dit uitgezocht heb besluiten Albert en ik om naar de school van Aaroine en Gerald, zonen Gerald en broers van Albert. Hub examens beginnen morgen. Ff suc6 wensen is op zijn plaats. Ik koop wat bel tegoed zodat we met Alberts telefoon Bolahs op de hoogte kunnen brengen van onze plannen, zodat hij niet hoeft te wachten. Ik vind mijn weg wel naar huis.

Had ik geweten dat hun school niet in Kampala was maar in Bombo City, dan had ik mij misschien bedacht. Maar achteraf weer een geweldige ervaring. We gaan met een taxi naar het centrum van Kampala. We komen aan op een plein waar zeker 300 taxi's staan. Hectiek ten top. Daar stappen we over in een andere taxi. Knus boven op elkaar . Het laatste stuk nemen we allebei een bodaboda. Ik betaal de prijs die Albert altijd betaalt. We gaan op pad. Na een paar honderd meter ontstaat er enige discussie. Ze willen meer geld. Daar houd ik niet van, dat hadden ze bij vertrek moeten zeggen. Ik zeg breng ons maar terug. Ze keren om en draaien weer om. We staan weer met de neuzen in de goede richting en op ons doel af. Het werd een heftig ritje. Had dat te maken met het feit dat ze hun zin niet kregen? Mij maak je niet bang, ik genoot van de wilde rit. Onderweg denk ik de auto van Barnabas college te herkennen. Barnabas ken ik van de kerk. Iets verder staat hij langs de weg. Net zo verbaasd als ik. Als hij dit geweten had hadden we mee kunnen rijden. Nu zijn we ruim 2 uur onderweg geweest. Ook leuk.

Barnabas staat voor het huis van de headmaster, tegenover het huis is de toegang tot het college terrein. We schrijven ons in en wachten op de dingen die komen gaan. Barnabas biedt ons een rondleiding aan. Iets later komen de zonen van Gerald aangelopen. Ze zijn gehaald door de portier. Ietwat verbaasd komen ze aangelopen. Gevijven lopen we een rondje over het complex. Net als de omgeving is het er groen en rustig. Verder alles op zijn Afrikaans. Er zijn slaapzalen, een kantine, een winkeltje, uiteraard klaslokalen en zelfs een laboratorium. Dit lab is te herkennen aan de getegelde werktafels, flessen en potten, waterkranen en wastafels. Helaas geen labkasten of zuurkasten. Maar het is beter dan niks.

We wensen de mannen succes met hun examens de komende weken. Barnabas nodigt ons uit in het huis van de headmaster. We worden ook hier hartelijk ontvangen. Hij kent mij ook van de kerk. Ik ken vaag. Het is toch eenvoudiger een blanke te herkennen in de kerk.

Voor donker thuis gaat niet lukken. Het is namelijk 19:00 uur en al donker. Barnabas wil ons naar de kruising brengen zodat we meteen met een taxi kunnen. Alle taxi's die passeren zijn vol, echt vol. Dus verder stroomopwaarts proberen. We worden een paar km verder gebracht. Ook daar valt het niet mee. Uiteindelijk proppen we ons ergens bij. In totaal maar liefst 21 personen. Warm en gezellig. Op het drukke plein stappen we weer over. Het laatste stuk dwars door Kampala. Ik zit links voorin, Albert ernaast, naast de bestuurder. Opeens zie ik een koe op me afkomen. We kunnen hem niet meer ontwijken. Met een klap breekt hij de buitenspiegel af. De bestuurder bekijkt de schade en rijdt verder. Na 200 meter rijden we langs een slachthuis. De koe is niet ontkomen aan zijn geplande dood.

De allerlaatste km leg ik af op een bodaboda. Ik stap om 21:30 uur binnen. Mijn huisgenoten kijken blij als ik binnenstap. Zo laat op een bodaboda is geen goed idee vinden ze. En dat vind ik eigenlijk ook.

Om de dag af te sluiten discussieer ik met de oudste zoon van Bolahs. Hij vis heel positief over Ghadaffi. Via Libië, Amerika, Noord-Korea en Irak ga ik naar dromenland. We worden het niet eens.

Morgen wordt ik om 09:00 uur opgehaald.